و از سخنان آن حضرت- عليه السلام- است مر (مرد) شامى را در آن وقتى كه سوال كرد از او- عليه السلام: اى بود رفتن او به شام به قضاى از خدا و قدر او؟ پس از سخن دراز كه اين برگزيده اى است (از آن): واى بر تو مگر تو گمان بردى (كه) قضا لازم است و قدر واجب! و اگر باشد اين همچنين (كه تو گمان كرده اى)، هر آينه باطل شود ثواب و عقاب، و بيفتد وعد و وعيد. به درستى كه خداى سبحانه امر كرد بندگان خود را به اختيار، و نهى كرد ايشان را براى حذر كردن، و تكليف كرد (به كار) اندك (و) آسان، و تكليف نكر(د به كار) دشوار، و بداد بر (عبادت) اندك (ثواب) بسيار، و نافرمانى نكردند او را (در حالى كه) غالب شده (باشند)، و فرمان نبردند او را به كراهت و نفرستاد پيغمبران را به بازى، و فرو نفرستاد كتابها براى بندگان به عبث، و نيافريد آسمانها و زمين و آنچه ميان ايشان است به باطل. اين است گمان آنها كه كافر شدند، پس اى مر آنان را كه كافر شدند از آتش دوزخ.
حکمت 076
و گفت- عليه السلام: فراگيريد حكمت را هر جا كه باشد، به درستى كه حكمت باشد در سينه منافق، پس بى آرام شود در سينه او، تا كه بيرون رود، پس آرام گيرد وا ياران و خداوندان آن حكمت در سينه مومن.
حکمت 077
و گفت- عليه السلام: در مثل اين (گفتار): حكمت گم شده مومن است. پس فراگير حكمت را و اگر چه از اهل نفاق باشد.
لطفا منتظر باشید ...
