لطفا منتظر باشید ...
خطبه 231-ايمان
(به نام خداى بخشاينده مهربان) (به وى است آرامش و تكيه گاه من) شكر و سپاس مر خدا را كه پروردگار عالميان است، و درود بر محمد و آل او كه بزرگانند. (و از خطبه هاى آن حضرت- عليه السلام- است): پس (بعضى) از ايمان كه تصديق به قلب و خالص باشد، ثابت (و) قرار گيرنده بود در دلها، و (بعضى ديگر) از (ايمان آن) باشد (كه) به (سبب) نفاق و كفر عاريتها باشد ميان دلها و سينه ها، تا اجل و زمان معلوم، پس چون باشد مر شما را بيزارى از يكى (از كافران، پس) موقوف داريد او را تا كه حاضر آيد او را مرگ، پس به نزديك آن (حالت) واقع شود حد بيزارى. و هجرت (و) مفارقت از كفر به ايمان و از دار كفر، ها دار اسلام ثابت است و لازم (و) در حد اول اسلام واجب بود. نيست (و) نباشد مر خدا را در اهل زمين حاجتى به (گروه) پنهان كننده و واپوشاننده ايمان و (يا) آشكارا كننده آن، واقع نشود نام هجرت بر يكى الا بشناختن حجت و شناختن رسول در زمين. پس هر كه بشناخت رسول را يا قائم مقام او را بعد از او، و اقرار كرد به آن پس او بيرون رونده است از آنچه خدا حرام كرد (به ثواب آخرت)، و واقع نشود اسم مستضعف بودن بر آن كس كه رسيد به او (خبر) حجت، پس بشنيد آن را گوش او، و نگه داشت آن را دل او به ايمان. به درستى كه امر ما دشوار است (و) دشوار آينده، بر ندارد آن امر (را) جز فرشته(اى) نزديك شده (به خداوند)، يا پيغمبر(ى) فرستاد(ه)، يا بنده(اى مو)من كه امتحان كرده باشد خدا دل او را به ايمان، و ياد نگيرد سخن ما را جز سينه(هاى) امين و استوار، و عقلهاى گران و استوار. اى مردمان! سوال كنيد از من پيش از آن كه گم يابيد مرا كه هر آينه من به راه هاى آسمان داناترم از (علم) من به طريق هاى زمين (و عالم جسم و ماده)، پيش از ان كه بردارد پاى خود را فتنه كه پا سپرد در مهار خود، و ببرد خردهاى قوم خود را.
