وعده موسى با پروردگار خويش - همراه با پیامبران در قرآن نسخه متنی

و آن‏گاه كه زاد و توشه آنها رو به پايان رفت، يك بار ديگر موسى از خداوند غذا خواستند و خداى متعال
بر آنها منّ و سلوى‏ فرو فرستاد.

«منّ» ماده‏اى بود كه مانند شبنم از آسمان مى‏باريد و بر سنگ و برگ درختان فرود آمده و مزه‏اش، چون
عسل شيرين بود.

«سلوى‏» يا بلدرچين، پرندگانى بودند كه به صورت دسته‏هايى پى درپى به سوى آنها
مى‏آمدند، به گونه‏اى كه در اثر كثرت، زمين را مى‏پوشاندند و پس از آن‏كه خداوند به واسطه اين
نعمت‏ها بر آنها تفضّل فرمود، بدانان دستور داد تا از آن خوراكى‏هاى پاكيزه تناول كنند، ولى آنها
كفران آن نعمت‏ها كرده و چيزهاى ديگر را درخواست كردند و با اين كار، در حق خود ستم روا داشتند:

وَقَطَّعْناهُمُ اثْنَتَىْ عَشْرَةَ أَسْباطاً أُمَماً وَأَوْحَيْنا إِلى‏ مُوسى‏ إِذِ
اسْتَسْقاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِبْ بِعَصاكَ الحَجَرَ فَانْبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتا عَشْرَةَ
عَيْناً قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُناسٍ مَشْرَبَهُمْ وَظَلَّلْنا عَلَيْهِمُ الغَمامَ وَأَنْزَلْنا
عَلَيْهِمُ المَنَّ وَالسَّلْوى‏ كُلُوا مِنْ طَيِّباتِ ما رَزَقْناكُمْ وَما ظَلَمُونا وَلكِنْ
كانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ؛(3)

و ما قوم موسى را به دوازده سبط منشعب كرديم تا هر كدام طايفه‏اى باشند و آن‏گاه كه قوم موسى
درخواست آب كردند و به موسى وحى نموديم كه چوب‏دستى خود را بر سنگ بزن.

هنگامى كه زد، دوازده چشمه آب
از آن جارى شد و هر قبيله به آبشخور خود پى بردند و به وسيله ابر بر آنها سايه افكنديم و براى خوراك
آنها منّ و سلوى‏ [مرغ و ترنجبين‏] فرستاديم، و [گفتيم‏] از روزى لذيذ و پاكيزه‏اى كه به شما عطا
كرديم تناول نماييد. آنها به ما ظلم نكردند، بلكه نسبت به خود ستم روا داشتند.

وعده موسى با پروردگار خويش

موسى(ع) بنى اسرائيل را كه در مصر بودند، در جريان قرار داد كه خداوند به زودى فرعون را هلاك گردانده
و از نزد خود كتابى براى آنها خواهد فرستاد كه اوامر و نواهى وى در آن بوده و مردم بايد طبق آنها عمل
كنند. وقتى خداوند فرعون را هلاك ساخت، موسى از پروردگار خود كتاب را درخواست كرد.

خداى سبحان به او
دستور داد تا به دامنه كوه طور ايمن رود ودر آنجا سى‏روز روزه بدارد و خداى خويش را عبادت كند، وقتى
موسى سى‏روز را به پايان برد، خداوند به او فرمان داد، براى كامل شدن عبادتش ده روز ديگر روزه
بگيرد، و موسى قبل از آن‏كه براى مناجات خدا بيرون رود، به برادرش هارون سفارش كرد و گفت:

تو ميان
قوم من به عنوان جانشينم بمان و به امور آنها رسيدگى كن و از پيروى راه تبهكاران بپرهيز.

پس ازكامل شدن چهل روز، خداوند با گفتار ازلى خويش با موسى(ع) سخن گفت و بدين وسيله موسى(ع) به مقامى
رسيد كه به واسطه آن بر انسان‏ها امتياز يافت. در اين هنگام در اثر فرط شوق، از خداى خود درخواست كرد
كه خود را بر او متجلى و آشكار سازد تا او را ببيند.

خداوند بدو فرمود:

هرگز مرا نخواهى ديد و براى
اين‏كه بدو بفهماند، موسى خواسته بزرگى را طلبيده كه كوه‏ها تحمل آن را ندارند، بدو فرمود:

تو
(موسى) تحمل اين تجلّى را ندارى، ولى من به كوه كه سرسخت‏تر از توست تجلّى خواهم نمود، اگر كوه در جاى
خود قرار گرفت و ديدن و هيبت مرا تحمل كرد، تو هم مى‏توانى مرا ببينى و اگر تحمل نكرد، تو هم به طريق
اَوْلى نخواهى ديد و آن‏گاه كه پروردگارش بر كوه تجلّى نمود آن را متلاشى كرده و با زمين يكسان
ساخت، موسى از شدت بيم و ترس از صحنه‏اى كه ديده بود از هوش رفت.

وقتى به هوش آمد، عرضه داشت:

بار خدايا، تو را آن‏گونه كه در شأن توست منزه و پاك مى‏دانم و به سويت
توبه مى‏آورم و من نخستين كسى هستم كه در زمان خودم به بزرگى و عظمت تو ايمان مى‏آورم، خداوند او را
مخاطب ساخت و فرمود:

وى را از ميان مردم به انجام رسالت خود (كه همان اسفار تورات بود) برگزيده است.