مسلمانان در بدر - همراه با پیامبران در قرآن نسخه متنی

سعد بن معاذ رئيس قبيله اوس به حضرت عرض‏كرد:

اى رسول خدا(ص) به خدا سوگند گويى منظورتان ما هستيم؟

حضرت فرمود: آرى،

سعد عرضه داشت:

ما به شما ايمان آورديم و تصديقتان نموديم و گواهى داديم آنچه را
مى‏گويى حقّ است و در اين راستا عهد و پيمان بستيم كه به دستورات شما گردن نهيم. اى رسول خدا(ص) به هر
سمت كه قصد دارى برو، ما در خدمت شما هستيم.

به خدايى كه شما را به صدق و راستى برانگيخت، اگر بخواهى
ما را به دريا فرو ببرى با شما خواهيم بود و حتى يك نفر از فرمان شما سرپيچى نخواهد كرد، و اگر فردا
دشمن با ما روبه‏رو شود، هيچ نگرانى نداريم، ما در جنگ و نبرد، پايدار و مقاوم بوده و در برابر دشمن
مردانه مى‏ايستيم، شايد خداوند به سبب عملى كه از ما سر مى‏زند شما را خرسند گرداند، بنابراين با
عنايت الهى حركت كنيد.

چهره مبارك رسول اكرم(ص) از اين سخنان شكفته شد و مسرور گرديد و سپس فرمود:

«حركت كنيد؛ زيرا خداوند
پيروزى بر يكى از اين دو گروه را به من وعده داده است، به خدا سوگند گويى به قتلگاه آنان مى‏نگرم».

مسلمانان در بدر

پس از اين سخنان، مسلمان‏ها به حركت در آمده تا به نزديكى بدر رسيدند. پيامبراكرم(ص) سوار بر شتر
خويش گشت و در مسير خود به پيرمردى عرب برخورد، از وضعيت او متوجه شد كه سپاه قريش در نزديكى اوست،
لذا برخى از ياران خود را براى كسب اطلاع از آنها اعزام نمود، آنان به دو جوان از قريش برخورد كردند
كه از آب بدر برمى‏گرفتند. رسول خدا(ص) با ديدن آن دو نفر به محل و تعداد سپاه آنها پى‏برد.

مسلمانان در نزديك‏ترين جهت منطقه بدر و دور از آب، در سرزمينى خشك فرود آمدند و دسترسى به آب
نداشتند و از آنجا كه تازه مسلمان بودند بيم آن مى‏رفت كه تصميم و اراده آنها رو به ضعف و سستى
گرايد، چنان كه خستگى راه نيز آنها را از پا در آورده و خواب بر آنان مستولى گشته بود، ولى پس از آن،
آسمان بر آنان پى‏درپى باران باريد و از آب باران نوشيدند و خود را شستشو دادند، حوض‏هاى آب ساختند
و ظروف آبى خويش را پر از آب نمودند و بر زمين زير پايشان آب جارى شد، همه اين امور سبب شد كه دل‏هاى
آنان شاد گشته و آرامش يابد، قرآن به اين كمك غير قابل انتظار اشاره فرموده است:

إِذ يُغَشِّيكُمُ النُّعاسَ أَمَنَةً مِنْهُ وَيُنَزِّلُ عَلَيْكُمْ مِنَ السَّماءِ ماءاً
لِيُطَهِّرَكُمْ بِهِ وَيُذهِبَ عَنْكُمْ رِجْزَ الشَّيْطانِ وَلِيَرْبِطَ عَلى‏ قُلُوبِكُمْ
وَيُثَبِّتَ بِهِ الأَقْدامَ؛(4)

آن‏گاه كه خواب راحت شما را فرا گرفت، براى اين‏كه از ناحيه خدا ايمنى يافتيد و از آسمان آبى فرستاد
تا شما را پاك گرداند و پليدى و وسوسه شيطان را از شما دور سازد و دل‏هاى شما را به يك‏ديگر مرتبط
نمايد و گام‏ها را استوار دارد.

ولى نزول اين باران بر مشركين بسيار زيان‏آور بود؛ زيرا آب به گونه‏اى منطقه آنها را فراگرفت كه
توان نقل و انتقال و پيشروى را از آنها سلب كرد، و شن‏زارهاى منطقه مسلمانان را به گونه‏اى محكم
ساخت كه عبور از آن به راحتى انجام مى‏شد و بدين سان پيامبر(ص) و يارانش براى رسيدن به آب، بر مشركين
پيشى گرفته و در نزديك‏ترين بخش محل آب بدر، فرود آمدند.

حُباب بن مندز كه انسانى صاحب نظر بود به
پيامبر عرض كرد: اى رسول خدا(ص) آيا خداوند دستور داده كه ما در اين محل بمانيم و نبايد جلو و عقب
برويم، يا اين‏كه اين عمل به جهت تاكتيك جنگى مناسب است.

حضرت فرمود: براى تاكتيك جنگ.

حباب عرض كرد:

اى‏رسول خدا(ص) اينجا محل مناسبى نيست، به مردم دستور فرماييد حركت كرده تا در محل نزديك‏ترين چاه
آب فرود آييم و سپس چاه‏هاى پشت سر را پر كنيم و آن‏گاه بر روى آن حوضى بنا كرده و آن را پر از آب كنيم
و سپس به نبرد با دشمن بپردازيم و بدين ترتيب ما، آب در اختيار داريم و از آن مى‏نوشيم و دشمن از
نوشيدن آب بى‏بهره است.

پيامبراكرم(ص) فرمود:

نظريه‏اى پسنديده دادى و بدين وسيله آنچه را حُباب
گفته بود عملى ساخت.

قابل يادآورى است كه پذيرفته شدن نظريه حُباب از ناحيه پيامبر مى‏تواند درسى آموزنده باشد كه آرا و
نظريات را بايد بين مسلمانان به مشورت گذاشت و رهبر جامعه نيازمند مشورت با افراد صاحب‏نظر است،
لذا خداوند به پيامبر خود حضرت محمد(ص) دستور مى‏دهد:

«وَشاوِرْهُمْ فِى الأَمْرِ».

به سبب علاقه فراوانى كه مسلمانان به سلامتى پيامبر خود داشتند، سعد بن معاذ به آن حضرت عرض كرد:

اى
پيامبر خدا، آيا موافقيد براى شما سايه‏بانى بسازيم كه در آن به سر ببرى و مركبتان را آماده كنيم و
پس از آن با دشمنان رويارو گرديم؟