سرانجام تكبّر - همراه با پیامبران در قرآن نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

همراه با پیامبران در قرآن - نسخه متنی

عفیف عبدالفتاح طباره؛ ترجمه: عباس جلالی، حسین خاکساران

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

اين كه انسان احساس مى‏كند جانشين خدا در زمين است و فرشتگان بر او سجده كرده‏اند و سزاوار تجليل و
احترام بوده است و بر بسيارى از آفريده‏هاى خدا برترى دارد، همگى از مهم‏ترين انگيزه‏هاى او در
پيشرفت معنوى و فرهنگى است.

پرواضح است كه اين ويژگى‏ها كجا و ديدگاه‏هاى ناميمون برخى از فلسفه‏هاى جديد نسبت به انسان كجا.

آنها بشر را از بدبخت‏ترين و مفلوك‏ترين آفريده‏ها تلقى كرده و به قول «سارتر» انسان، حشره‏اى
ناچيز و يا كرمى آلوده است كه در زباله‏دان زندگى به سر مى‏برد و يا به تعبير «نيچه» بوزينه‏اى است
كه خداوند آن را آفريده تا در ابديتِ طولانى و ملال انگيز خود، حيران و سرگردان باشد.

اين نظريات بيمارگونه و عليل، اميد و آرزو را در انسان مى‏ميراند و او را در معرض تيرهاى نوميدى
قرار مى‏دهد، در حالى كه ديدگاه قرآن نسبت به انسان، عامل ايجاد بلند همتى‏ها و احساس ارج و مقام در
اوست و وى را در مرحله‏اى قرار مى‏دهد كه مفاهيم عزت، سربلندى و كرامت انسانى را احساس كند.

سرانجام تكبّر

خداى متعال سرانجام تكبّر را براى ما روشن و تبيين فرموده است و ما از سرگذشت آدم(ع) پند مى‏گيريم كه
از تكبّر دورى كرده، از آن تنفر داشته باشيم.

آن‏گاه كه شيطان تكبّر ورزيد و تسليم امر خدا نشد، خداوند او را خوار ساخته، ذليلانه از بهشت بيرون
راند:

«فَاهْبِطْ مِنْها فَما يَكُونُ لَكَ أَنْ تَتَكَبَّرَ فِيها فَاخْرُجْ إِنَّكَ مِنَ
الصّاغِرِينَ».

رسول اكرم(ص) در همين خصوص مى‏فرمايد:

«من تواضع لله رفعه و من تكبّر وضعه الله؛ كسى كه براى خدا
تواضع و فروتنى كند، خداوند او را بلند مرتبه مى‏كند و آن كس كه تكبّر ورزد خداوند وى را پست و
بى‏مقدار مى‏سازد».

هم‏چنين در جايى ديگر مفهوم تكبر را روشن ساخته مى‏فرمايد:

«الكبر بطر الحق و
عمط الناس؛ تكبّر، تسليم حق نشدن و پست شمردنِ مردم است».(2)

براساس اين تعريف، تكبّر همان خودخواهى است كه صاحب آن مى‏خواهد حاكم مطلق زمين باشد. چنين فردى در
برابر حق تسليم نشده و از هيچ كس پند و اندرزى نپذيرد؛ زيرا او - به گمان و تصور خويش - نمى‏خواهد تابع
كسى باشد.

او فردى سركش است و به زيردستانش ستم روا مى‏دارد و از آن‏جا كه خويش را برتر از ديگران
مى‏پندارد، نسبت به آنها ارج و اعتبارى قائل نيست.

به همين دليل سرانجامِ تكبّر در قرآن بيچارگى و
نافرجامى ياد شده است؛ زيرا خداوند از انسان متكبّر ناخرسند است:

«إنّ اللهَ لايُحِبُّ
الْمُسْتَكْبِرينَ».

تكبّر، به كيفر شديد انسان متكبّر مى‏انجامد و او را از زمره مؤمنان بيرون و به نفرين شدگان (افراد
ملعون) ملحق مى‏سازد؛ از اين رو، خداوند شيطانِ متكبّر را مخاطب ساخته مى‏فرمايد:

«فاخْرُجْ
مِنْها فَإنَّك رَجيمٌ وَانَّ عَلَيكَ لَعْنَتى‏ اِلى‏ يَوْمِ الدّين».

تكبّر، از سبك مغزى و نادانى ناشى مى‏شود و در اين راستا بهترين و جالب‏ترين تعبير را امام جعفر
صادق(ع) ارائه فرموده‏اند:

«ما دخل قلب امرى‏ءٍ شي‏ء من الكبرِ، إلّا خرج من عقله مثل ما دخله؛ همان اندازه كه تكبّر در دل شخص
قرار گيرد، به همان مقدار انديشه و خِرَد خويش را از دست مى‏دهد».

فراخوانى براى اعتلا و عظمت روح

در سرگذشت آدم(ع) انسان براى عظمت و اعتلاى روح و نيز چيره شدن بر علل و اسباب شرّ و تباهى در درون
خويش فراخوانده شده است و آن بدين جهت است كه خداوند متعال آدم(ع) را منتسب به روح خود گردانده است.

«و إِذْ قالَ رَبُّكَ لِلْمَلائِكَةِ إنّى‏ خالِقٌ بَشَراً مِنْ طينٍ فَإِذا سَوَّيْتُهُ وَ
نَفَخْتُ فيه مِنْ رُوحى‏ فَقَعُوا لَهُ ساجِدينَ»

(ترجمه آن گذشت).

آن گونه كه قرآن بيان مى‏كند، انسان از مادّه‏اى به نام گِل و به صورت اندام انسان كه داراى عضلات و
اعضا و گوشت و خون است، آفريده شده و دانش ثابت كرده است بدن انسان از همان عناصرى آفريده شده كه زمين
از آنها تشكيل يافته است.

/ 300