آمادگى نبرد - همراه با پیامبران در قرآن نسخه متنی

اگر خداوند ما را بر سربلندى بر دشمنانمان پيروز ساخت، كه در اين
صورت اين همان خواسته ماست و اگر پيروز نگشتيم شما بر مركب خود سوار شده و به يارانمان در پشت جبهه
بپيونديد؛ زيرا علاقه كسانى كه در جنگ حاضر نشدند، به شما كمتر از ما نبوده و اگر آنها هم تصور
مى‏كردند كه شما نبردى در پيش دارى، از يارى شما باز نمى‏ايستادند، و خداوند به واسطه آنها شما را
از شرّ دشمنان حفظ مى‏كرد، آنها از خيرخواهان شما بوده و در كنارتان مبارزه مى‏كردند.

پيامبر(ص) وى
را ستوده و دعاى خير فرمود. آن‏گاه بر فراز تپه‏اى، سايبانى براى پيامبر ساختند تا از آنجا بر صحنه
كارزار نظارت داشته باشد.

آمادگى نبرد

وقتى كه مسلمان‏ها گرد هم آمده و آماده نبرد شدند، رسول اكرم(ص) به‏پاخاست و صفوف آنها را منظم ساخت
و بدان‏ها دستور داد تا زمانى كه وى به آنان فرمان نداده است، حقّ ندارند بر دشمن حمله كنند و اگر
دشمن به آنان هجوم برد، آنان را آماج تيرهاى خود قرار دهند و تا زمانى كه دشمن بدان‏ها نرسيده، دست
به شمشير نبرند. پس از اين سفارشات به سايبانى كه جهت نظارت وى بر صحنه كارزار ساخته بودند بازگشت.

سپاه قريش، صبحگاهان به سمت منطقه به حركت در آمد.

وقتى پيامبر(ص) آنها را ديد عرضه داشت:

«بار خدايا،
قريش با تكبر و نخوت به دشمنى تو و تكذيب فرستاده‏ات برخاسته، پيروزى خويش را كه به من وعده دادى
نصيب ما گردان، خداوندا، صبح امروز اينان را نابود و هلاك گردان»

و سپس نگاهى به ياران خود نمود كه
تعدادشان سيصد و اندى نفر بود و به مشركان نگريست و آنان را هزار نفر يافت، لذا رو به سمت قبله كرد و
عرضه‏داشت:

«پروردگارا، وعده‏اى را كه به من داده بودى عملى ساز، بار خدايا، اگر اين گروه‏از
گروندگان به دين و آيين تو كشته شوند، هرگز در روى زمين مورد پرستش قرارنخواهى گرفت» و پيوسته از
خداى خويش يارى مى‏خواست و او را مى‏خواند تا آنجا كه‏رداى آن حضرت به زمين افتاد.

خداوند پس از اين
يارى طلبى اين آيه شريفه را نازل‏فرمود:

إِذ تَسْتَغِيثُونَ رَبَّكُمْ فَاسْتَجابَ لَكُمْ أَنِّى مُمِدُّكُمْ بِأَلْفٍ مِنَ
المَلائِكَةِ مُرْدِفِينَ؛(5)

آن‏گاه كه از پروردگار خود درخواست كمك مى‏كرديد، او دعايتان را مستجاب گرداند و من شما را با هزار
فرشته به طور منظم، حمايت و پشتيبانى كردم.

و پس از آن رسول خدا(ص) در حالى كه زره خود را برتن مى‏كرد، اين آيه شريفه را زمزمه مى‏فرمود:

سَيُهْزَمُ الْجَمْعُ وَيُوَلُّونَ الدُّبُرَ * بَلِ السّاعَةُ مَوْعِدُهُمْ وَالسّاعَةُ
أَدْهى‏ وَأَمَرُّ؛(6)

به زودى آن جمعيت شكست خورده و پا به فرار مى‏گذارند، بلكه وعده‏گاه آنها قيامت است و روز رستاخيز
سخت‏تر و ناگوارتر است.

پيروزى مسلمانان

نبرد، با يك درگيرى آغاز شد كه در پى آن سه تن از سپاه قريش كشته شدند. سپس دو سپاه با يكديگر
درآويختند و رسول خدا(ص) مسلمانان را با اين سخنان به جنگ ترغيب مى‏فرمود:

«به خدايى كه جان محمد در
اختيار اوست، امروز هر كس با صبر و پايدارى با دشمن رويارو گشته و عقب نشينى نكند، خداوند او را وارد
بهشت مى‏گرداند».

عمير بن حمام در حالى كه تعدادى خرما در دست داشت و مشغول خوردن آنها بود باخود گفت:

به به، آيا
واقعاً فاصله ميان من و ورود به بهشت كشته شدن به دست اينان است؟

اين را گفت و خرماهايى را كه در دست
داشت، به دور افكند و شمشير برگرفت و با دشمن به نبرد پرداخت تا كشته شد.

از اين گذشته رسول الله(ص) شخصاً در نبرد شركت داشت.

على(ع) فرمود:

اگر در روز بدر ملاحظه مى‏كرديد، هر
گاه كه كارزار دشوار مى‏گشت، ما به رسول خدا(ص) كه نزديك‏ترين فرد ما به دشمن بود، پناه مى‏برديم،
آن روز پيامبر(ص) در شرايطى سخت‏تر از همه مردم قرارداشت.