زنده كردن مردگان - همراه با پیامبران در قرآن نسخه متنی

آيا نديدى كه پادشاه زمان ابراهيم در باره يكتايى خدا با ابراهيم به جدل و احتجاج برخاست كه خداوند
به او قدرت و سلطنت داد.

آن‏گاه كه ابراهيم گفت:

خداى من آن است كه زنده‏مى‏كند و مى‏ميراند.

پادشاه
گفت:

من نيز زنده مى‏كنم و مى‏ميرانم!

ابراهيم گفت:

خداوند خورشيد را از مشرق برمى‏آورد، تو آن را
از مغرب برآور!

كافران مبهوت گشتند و خداوند ستمگران را هدايت نمى‏كند.

مفهوم اين آيه اين است كه آيا ملاحظه نمى‏كنى كسى را كه از دلايل ايمان به خدا چشم پوشيده و در باره
خدايى پروردگار و يگانگى او با ابراهيم(ع) به بحث و مجادله پرداخته است و سبب اين بحث و مناقشه اين
بود كه خداوند آن پادشاه را قدرت دنيوى بخشيده و همين سبب غرور و تكبّر و خودبينى او شده بود.

نمرود در باره صفات خداى حضرت ابراهيم(ع) كه مردم را به پرستش او دعوت مى‏كرد، وى را مورد پرسش و سؤال
قرار داد. ابراهيم(ع) به او پاسخ داد:

پروردگار او خدايى است كه «زنده مى‏گرداند و مى‏ميراند» او به
وجود آورنده و ايجاد گر حيات و زندگى است و اوست كه «مى‏ميراند» يعنى همان حيات را سلب كرده و
برمى‏گيرد، ولى آن پادشاه كه به قدرت خود مغرور بود به ابراهيم پاسخ مى‏دهد:

«أَنا أُحْيِى
وَأُمِيتُ؛ من هم زنده مى‏كنم و مى‏ميرانم».

ابراهيم(ع) گفت:

چگونه مى‏ميرانى و زنده مى‏كنى؟

پادشاه گفت:

من دو نفر را كه هر كدام سزاوار كيفرند گرفته، يكى از آنان را مى‏كشم و در حقيقت او را
مى‏ميرانم و از كيفر ديگرى در مى‏گذرم، پس در واقع با اين كار او را زنده مى‏كنم.

ترديدى نيست كه سخن پادشاه گفته‏اى اشتباه و غير واقعى بود؛ زيرا زنده كردن حقيقى آن است كه
آفريده‏اى از نيستى به هستى آورده شود؛ به همين دليل مى‏بينيم كه ابراهيم(ع) به جهت اين‏كه سخن
پادشاه عارى از منطق بوده با او به بحث و مناقشه نپرداخته است.

از اين رو تصميم گرفت براى مناقشه با
او راه ديگرى را برگزيند تا نتيجه‏اى بهتر داشته و سريع‏تر راه را بر او ببندد تا بتواند او را
مُجاب ساخته وساكت كند.

به همين سبب ابراهيم(ع) فرمود:

فَإِنَّ اللَّهَ يَأْتِى بِالشَّمْسِ مِنَ
المَشْرِقِ فَأْتِ بِها مِنَ المَغْرِبِ

خداوند خورشيد را از مشرق بر مى‏آورد [اگر راست
مى‏گويى‏] تو آن را از مغرب برآور.

نمرود ادّعا مى‏كرد كه با خدا شريك است و معناى شريك بودن اين است كه در قدرت با هم مساوى باشند؛
بنابراين پادشاهى كه مدّعى خدايى است بايد قدرت خود را در تغيير مسير خورشيد نشان دهد، اما وى [ازاين
سخن‏] برآشفت و پاسخى براى گفتن نداشت.

در آيه شريفه‏اى كه ياد آور شديم، قرآن به طور صريح ادعاى خدايى پادشاه را متذكّر مى‏شود كه اين
خود يك پيروزى علمى براى قرآن به شمار مى‏آيد.

در موزه «اسمُول» در انگليس نام خاندان‏هايى كه پس از طوفان بر بابل فرمانروايى كرده‏اند، ذكر شده
است و در لوح‏هايى كه در حفّارى‏ها به دست آمده و در آنجا نگهدارى مى‏شوند آمده است:

اين پادشاهان
از آسمان فرود آمده‏اند تا بعد از آن‏كه خداوند، زمين را از وجود فساد پاكيزه گرداند و فساد گران را
به كيفر رساند، در زمين به فرمانروايى بپردازند. بنابراين آنها حاكمانى آسمانى‏اند و مردم بايد
آنها را پرستش كنند. روشن است كه ابراهيم(ع) در دوران يكى از همين پادشاهان بابل مى‏زيسته است.

شكى نيست كه اين يك پيروزى علمى براى قرآن است؛ زيرا چهارده قرن پيش در محيطى كه حضرت محمد(ص) زندگى
مى‏كرد، معروف و معلوم نبود كه ابراهيم(ع) در محيطى مى‏زيسته كه پادشاهانش ادعاى خدايى داشته‏اند.

اين دليلى روشن است كه قرآن كريم وحى الهى است.

زنده كردن مردگان

ايمان به قيامت و پاداش خوب و بد در آن روز و زنده شدن مردگان با قدرت الهى، از مهم‏ترين اصول
اعتقادى به شمار مى‏آيد. مادى‏گرايان، پيرامون اين اعتقاد، شك و ترديدهايى ايجاد كردند كه سبب شد
عده‏اى از كسانى كه ضعف ايمان داشتند، به انكار اديان الهى بپردازند.

قرآن در موارد زيادى
ترديدگرانى را كه وجود روز قيامت را قطعى نمى‏دانند، رد كرده است و فرموده:

هيچ چيز نمى‏تواند خدا
را عاجز و ناتوان سازد و او بر هر چيزى قادر و تواناست، همان گونه كه در آغاز انسان را آفريد،
مى‏تواند روز قيامت او را زنده گرداند.