بطلان اعتقادات مصريان قديم - همراه با پیامبران در قرآن نسخه متنی

اين آيه شريفه، بيانگر خلاصه محتواى كتب فراوانى است كه درباره جانورشناسى و حشرات و پرندگان و
آبزيان به نگارش در آمده است، همه دانشمندان متخصصّى كه پيرامون اين موجودات تحقيق و بررسى
مى‏كنند، هنگامى كه در راز و اسرارى كه حيات و زندگى اين موجودات و شيوه تكثير نسل و چگونگى بقاى نوع

و دستيابى به تغذيه و رفتار آنها با برخى ديگر را فرا گرفته، دقّت و ژرف‏نگرى كنند، شگفت‏زده
خواهند شد و اين الهام كه حيات و زندگى اين موجودات را به جريان مى‏اندازد و يا بهتر بگوييم به قول
قرآن اين (هدايت تكوينى) كه انواع آن با هم تفاوت دارد، از قوى‏ترين دلايل، بر وجود قصد و اراده در
طبيعت است كه از آفريده‏هاى خداست و بهترين دليل بر ردّ و بطلان نظريه تصادف است كه مادّى‏ها
(ماترياليست‏ها) در توجيه پيدايش جهان هستى بدان استدلال مى‏كنند.

گفتگوى ميان موسى و فرعون را پى مى‏گيريم، ملاحظه مى‏كنيم موسى پس از بيان اين آيه كه بر وجود خدا
دلالت دارد، انواع ديگرى از آفريده‏هاى خدا را برمى‏شمرد:

«الَّذِى جَعَلَ لَكُمُ الأَرضَ
مَهْداً وَسَلَكَ لَكُمْ فِيها سُبُلاً وَأَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءاً فَأَخْرَجْنا بِهِ
أَزْواجاً مِنْ نَباتٍ شَتّى‏ * كُلُوا وَارْعَوْا أَنْعامَكُمْ إِنَّ فِى ذلِكَ لَآياتٍ
لِأُولِى النُّهى‏».

ببينيد آيه شريفه قرآن، چگونه با اين جمله پايان يافته است:

«إِنَّ فِى ذلِكَ لَآياتٍ لِأُولِى
النُّهى‏». و «اولى النهى»

يعنى خردمندان. آفرينش زمين و آنچه در آن است از آيات ونشانه‏هايى هستند
كه بر وجود آفريدگار آنها دلالت دارند، به گونه‏اى كه جايى براى شك وترديد باقى نمى‏گذارند و هر
خردمندى آن را مى‏پذيرد، وقتى فرعون قيام اين دلايل عقلى موسى را تكذيب كرد، خداوند معجزه عصا و غير
آن را پديدارساخت.

قرآن، توجه ما را به انديشيدن در آيات و نشانه‏هاى الهى در جهان هستى معطوف مى‏دارد تا در وراى آنها
به قدرت خلّاق و ايجاد كننده آنها پى ببريم و ايمان آوردن ما به خدا، از روى باور و تسليم بر پايه
تحقيق و بررسى باشد.

تنها اسلام است كه اين چنين بر وجود آفريدگار استدلال مى‏كند، در حالى كه برخى ازاديان به پيروان
خود سفارش مى‏كنند، «نخست ايمان آور و سپس بينديش» و معجزات وكارهاى شگفت‏انگيزى را كه از
پيامبرانشان صادر مى‏شد، وسيله قانع كردن مردم قرار مى‏دادند، در صورتى كه مى‏بينيم اسلام عقل و
انديشه را اساس ايمان مى‏داند.

بطلان اعتقادات مصريان قديم

در گفتگوى ديگرى كه ميان موسى و فرعون پيرامون ربوبيّت خدا صورت گرفت، ملاحظه مى‏كنيم كه قرآن
جالب‏ترين پاسخ را بر بطلان مظاهر شرك به خدا از ديدگاه مصريان از زبان موسى عنوان كرده است:

«قالَ فِرْعَوْنُ وَما رَبُّ العالَمِينَ * قالَ رَبُّ السَّمواتِ وَالأَرْضِ وَما بَيْنَهُما إنْ
كُنْتُمْ مُوقِنِينَ * قالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلا تَسْتَمِعُونَ * قالَ رَبُّكُمْ وَرَبُّ
آبائِكُمُ الأَوَّلِينَ * قالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِى أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ * قالَ
رَبُّ المَشْرِقِ وَالمَغْرِبِ وَما بَيْنَهُما إِنْ كُنْتُمْ تَعْقِلُونَ * قالَ لَئِنِ
اتَّخَذتَ إِلهاً غَيْرِى لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ المَسْجُونِينَ»(14).

كسى كه در اين آيه شريفه قرآن دقت كند، در نخستين وهله به تعريفى جامع از ربوبيّت الهى براى اين جهان
هستى بر مى‏خورد؛ زيرا هم او خداى يگانه‏اى است كه در ملك وسلطنت شريك و ياورى ندارد، ولى كسى كه در
اعتقادات مصريان قديم دقت و بررسى نمايد، از خلال اين آيه شريفه قرآن ملاحظه مى‏كند كه بر اعتقادات
گوناگون مصريان قديم خط بطلان كشيده و اين دلالت دارد كه قرآن از امور تاريخى و صحيحى خبر مى‏دهد كه
علم‏و دانش آن را به اثبات رسانده است.

اين گفتگو در آيات قرآنى گذشته، با سؤال فرعون از موسى آغاز
مى‏شود:

«وَما رَبُّ العالَمِينَ»؟

موسى پاسخ مى‏دهد كه او :

«رَبُّ السَّمواتِ وَالأَرْضِ وَما
بَيْنَهُما إنْ كُنْتُمْ مُوقِنِينَ»

است.

اين پاسخ كه از زبان موسى آمده است، اعتقادات مصريان
قديم را كه در آن زمان رايج بوده، ردّ كرده است، به اعتقاد آنان آسمان داراى معبودى به نام «نوت» (NOUT)

بوده و آن را به منزله زنى تنومند مى‏پنداشته‏اند كه بدنش به طور منحنى، مانند گنبدى روى زمين قرار
داشته است. و زمين از معبودى به نام «گُب» (Ghe
) برخوردار بوده كه همسر «نوت» به‏شمار مى‏آمده و خدايى
ديگر به نام چو (Chou) وجود داشته كه
تجسم فضاى باز، بين آسمان و زمين بوده است(15).