باردارى مريم و تولد عيسى(ع) - همراه با پیامبران در قرآن نسخه متنی

به راستى مثال عيسى در پيشگاه خداوند هم‏چون آدم(ع) است كه او را از خاك آفريد و سپس به او فرمود:

به
وجود آى، بنابراين حقّ از آن پروردگار توست و ترديدى به خود راه مده.

و ترديدى نيست كه آفرينش آدم، شگفت‏انگيزتر از آفرينش عيسى(ع) است، چه اين‏كه عيسى(ع) از زنى كه
هم‏نوع او بود به وجود آمد، در حالى كه آدم(ع) از خاك آفريده شد.

باردارى مريم و تولد عيسى(ع)

در همان لحظه‏اى كه جبرئيل(ع) در مريم دميد، زنى باردار شد و ترديدى نيست كه او در اين انديشه بود كه
مردم درباره او چه خواهند گفت؛ زيرا وى دوشيزه‏اى بود كه اكنون باردار شده بود و بدون شوهر از او
فرزندى متولد شده است، اين ذهنيّت‏ها، او را پريشان خاطرنموده و بيمناك و مضطرب مى‏ساخت و
علاقه‏مند بود از مردم كناره‏گيرى كند و تنها زندگى نمايد.

اينجا بود كه محلى را دور از مردم انتخاب كرد تا در آن از ديدگان آنها مخفى و نهان باشد.
و آن‏گاه كه زمان وضع حمل فرا رسيد درد و رنج ولادت، او
را مجبور ساخت به درخت خرمايى رو آورد تا خود را به واسطه آن پنهان سازد، خود را به آن درخت رساند و بر
آن تكيه زد و در آنجا به خاطر آورد كه به‏زودى مورد آماج تهمت‏هاى ناروا قرار خواهد گرفت، در آن
هنگام آرزو مى‏كرد اى كاش قبل از اين ماجرا مرده بود و يا چيزى پست و بى‏مقدار بود كه ارزش نام بردن
نداشت، ولى لطف و عنايت خداوندى به سرعت شامل حال وى شد و صداى جبرئيل را شنيد كه از نزديكى او، و
محلى پايين‏تر از جايگاه وى، او را مخاطب ساخته و به وى اطمينان داد كه خداوند روزى او را برعهده
گرفته است و او اگر تنها شاخه درخت خرما را تك
ان دهد، رطب تازه برايش فرو مى‏ريزد و مى‏تواند با گوارايى ميل كند و از جوى آبى كه از سمت پايين
جايگاهش مى‏گذرد بنوشد و خيالى آرام و خاطرى آسوده داشته باشد و بدو آموخت كه اگر به فردى نكوهشگر
برخورد و يا كسى درباره مسأله باردارى و چگونگى آن از او پرسيد، به او پاسخ ندهد و با اشاره بگويد:

نذر كرده‏ام براى خدا روزه‏اى بگيرم:

فَحَمَلَتْهُ فَانْتَبَذَتْ بِهِ مَكاناً قَصِيّاً * فَأَجاءَها المَخاضُ إِلى‏ جِذعِ
النَّخْلَةِ قالَتْ يا لَيْتَنِى مِتُّ قَبْلَ هذا وَكُنْتُ نَسْياً مَنْسِيّاً * فَناداها مِنْ
تَحْتِها أَلّا تَحْزَنِى قَدْ جَعَلَ رَبُّكِ تَحْتَكِ سَرِيّاً* وَهُزِّي إِلَيْكِ بِجِذعِ
النَّخْلَةِ تُساقِطْ عَلَيْكِ رُطَباً جَنِيّاً * فَكُلِى وَاشْرَبِى وَقَرِّي عَيْناً فَإِمّا
تَرَيِنَّ مِنَ البَشَرِ أَحَداً فَقُولِى إِنِّى نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ صَوْماً فَلَنْ
أُكَلِّمَ اليَوْمَ إِنْسِيّاً؛(8)

به عيسى باردار شد و به مكانى دور دست و سپس كه درد زايمان احساس كرد، به شاخه درخت خرمايى پناه برد و
گفت:

اى كاش قبل از اين ماجرا مرده بودم و فراموش شده بودم. ازسمت پايين جايگاهش او را ندا داد كه
اندوهگين مباش، خداوند از زير قدم تو چشمه آبى جارى ساخت و اينك شاخه درخت را تكان ده، خرما و رطب
تازه برايت فرو مى‏ريزد.

از آن تناول كن و آب بنوش و به عيسى چشم روشن‏دار و اگر به برخى از مردم
برخورد كردى بگو:

من براى خدا نذر كرده‏ام روزه سكوت بگيرم و امروز با هيچ كس سخن نخواهم گفت.

سخن گفتن در گهواره

هنگامى كه عيسى(ع) متولد شد و مادرش او را نزد فاميل خود آورد، براى آنان -كه از تقوا و پرهيزكارى و
عبادات مريم اطلاع داشتند و چه كسانى كه بى‏اطلاع بودند صحنه‏اى غيرمنتظره بود- زيرا كارى كه او
انجام داده بود براى آنان بسيار شگفت‏آور بود و نيز مى‏دانستند وى دوشيزه بوده و شوهر نكرده است و
طبيعى بود كه چنين امر ناگهانى فرد را در معرض اتهام قرار دهد و بديهى است امورى از اين قبيل، فرصت
انديشيدن به كسى نمى‏دهد، به ويژه كه دلايل اتهام و قرينه‏هاى ظاهرى دال بر آن موجود باشد.

بنابراين، جايى براى شك و ترديد باقى نمى‏گذارد.

آنچه را مريم‏(س) توانست در قبال اين طوفان تهمت و افترا انجام دهد اين بود كه به سفارش جبرئيل(ع) عمل
كرد و روزه گرفت و به فرزند خود كه در گهواره آرميده بود اشاره كرد و از آنها خواست با وى سخن بگويند.