همراه با پیامبران در قرآن نسخه متنی

بت‏بزرگ خشمگين شده كه چرا شما مردم بت‏هاى كوچك را مى‏پرستيد در صورتى كه آن بت،
بزرگ‏تر از آنهاست و به همين دليل آنها را شكسته است.

مردم به طور ناخودآگاه، در ورطه لغزش و اشتباهى كه ابراهيم(ع) آنها را به اعتراف بدان ناگزير ساخت،
گرفتار آمدند.

برخى از آنها به بعضى ديگر مى‏گفتند:

شما با پرستش معبودهايى كه قادر بر سخن گفتن
نيستند و نيز متهم ساختن ابراهيم، برخود ستم روا داشته‏ايد، ولى پس از آن حقيقت را دريافتند و از
شرم سرافكنده شدند و يك بار ديگر به بحث و مناقشه با ابراهيم(ع) پرداختند و گفتند:

تو كه مى‏دانى اين بت‏ها سخن نمى‏گويند، پس چرا از ما مى‏خواهى از آنها بپرسيم؟

... اين‏جا بود كه
دليل و برهان ابراهيم(ع) در گوش آنان طنين افكند و با اين سخن رسا، زبان آنها را از سخن گفتن باز داشت:

أَفَتَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا يَنْفَعُكُمْ شَيْئاً وَلا يَضُرُّكُمْ * أُفٍّ لَكُمْ
وَلِما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَفَلا تَعْقِلُونَ؛

آيا به جاى خدا چيزهايى را كه به شما سود و زيانى نمى‏رسانند، مى‏پرستيد؟

افّ بر شما و معبودانى كه
به جاى خدا مى‏پرستيد.

آيا انديشه نمى‏كنيد؟.

اين آيه شريفه، پستى و بى مقدارى افرادى را كه براى بت‏ها احترام قائل شده و به جاى خدا آنها را
مى‏پرستند، به مردم هر عصر و زمانى گوشزد مى‏كند.

ولى زمانى كه جهل و نادانى در دل‏ها ريشه دوانيد و تعصب كوركورانه بر قلب‏ها حاكم شد، قدرت داورى را
كاهش مى‏دهد. به همين سبب قوم ابراهيم هنگامى كه احساس شكست و رسوايى كردند و از سويى هيچ دليل و
برهانى هم نداشتند، ازبحث و مناقشه صرف نظر كرده و براى سرپوش گذاشتن بر رسوايى خود، به زور متوسل
شدند و او را محكوم به مرگ با آتش كردند، ولى خداوند با قدرت خويش او را از آتش رهايى بخشيد وبه آتش
فرمان داد:

«كُونِى بَرْداً وَسَلاماً عَلى‏ إِبْراهِيمَ»

و بنابه فرمان الهى، آتش بر او گلستان
شد.

خداى متعال فرمود:

قالُوا فَأْتُوا بِهِ عَلى‏ أَعْيُنِ النّاسِ لَعَلَّهُمْ يَشْهَدُونَ * قالُوا أَأَنْتَ
فَعَلْتَ هذا بِآلِهَتِنا يا إِبْراهِيمُ * قالَ بَلْ فَعَلَهُ كَبِيرُهُمْ هذا فَسْأَلُوهُمْ
إِنْ كانُوا يَنْطِقُونَ * فَرَجَعُوا إِلى‏ أَنْفُسِهِمْ فَقالُوا إِنَّكُمْ أَنْتُمُ
الظّالِمُونَ * ثُمَّ نُكِسُوا عَلى‏ رُؤُوسِهِمْ لَقَدْ عَلِمْتَ ما هؤُلاءِ يَنْطِقُونَ * قالَ
أَفَتَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا يَنْفَعُكُمْ شَيْئاً وَلا يَضُرُّكُمْ* أُفٍّ لَكُمْ
وَلِما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَفَلا تَعْقِلُونَ * قالُوا حَرِّقُوهُ وَانْصُرُوا
آلِهَتَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ فاعِلِينَ * قُلْنا يا نارُ كُونِى بَرْداً وَسَلاماً عَلى‏
إِبْراهِيمَ؛(12)

گفتند: او را در برابر ديدگان مردم حاضركنيد شايد آنها [به كارهاى او] گواهى دهند.

گفتند:

اى‏ابراهيم، آيا تو با خدايان ما چنين كردى؟

وى گفت: اين كارِ بت بزرگ است، اگر سخن مى‏گويند از
آنها بپرسيد؟

آنان در انديشه فرو رفتند و گفتند:

شما به خود ستم كرديد و آن‏گاه سرافكنده شدند و
[گفتند] تو مى‏دانستى كه اينها سخن نمى‏گويند.

گفت: آيا به جاى خدا چيزى را كه به شما سود و زيانى
نمى‏رساند، مى‏پرستيد؟

أف بر شما و بر آنچه به جاى خدا پرستش مى‏كنيد.

آيا [در كار خود]
نمى‏انديشيد؟

گفتند: او را در آتش بسوزانيد و بدين وسيله خدايانتان را يارى كنيد، اگر انجام دهنده
اين كاريد و ما گفتيم:

اى آتش، بر ابراهيم گلستان شو.

خداى سبحان ماجراى محاكمه ابراهيم(ع) را با الفاظى كوتاه و بسيار رسا عنوان فرموده است:

فَأَقْبَلُوا إِلَيْهِ يَزِفُّونَ * قالَ أَتَعْبُدُونَ ما تَنْحِتُونَ * وَاللَّهُ خَلَقَكُمْ
وَما تَعْمَلُونَ * قالُوا ابْنُوالَهُ بُنْياناً فَأَلْقُوهُ فِى الجَحِيمِ * فَأَرادُوا بِهِ
كَيْداً فَجَعَلْناهُمُ الأَسْفَلِينَ؛(13)

چون به سرعت به سمت او رفتند، وى گفت:

آيا آنچه را خود مى‏تراشيد پرستش مى‏كنيد؟

خداوند شما و آنچه
را مى‏سازيد آفريده است.

گفتند: جايگاهى برايش بسازيد و او را در آتش افكنيد.