سالك صادق، و طالب دردمند، از همان اول شروع به سلوك، و از همان ابتداى امر كه سفر الى الحق را آغاز مىكند و قدم در طريق مىگذارد، هر چه در سلوك خويش جدى باشد، مسائلى را در همان قدمهاى اوليه مزاحم خود در اين سفر، و مانع سير در طريق مىبيند كه از ارتباط با مردم، و از شناخته بودن نشأت مىگيرد؛ از قبيل: آداب ورسوم، عادات متداول، ملاحظات و تعارفات معمول، انتظارات متقابل، و نظاير اينها كه مىشود گفت بى شمار است و هر كدام به تناسب خود براى سالك الى الله تبعات و هلكاتى را در بر دارد، و هر اندازه انسان شناختهتر باشد، يا جاه و منزلت بالاترى در بين مردم داشته و اقبال آنان به سوى او بيشتر شود، اين قبيل مسائل هم شديدتر و دامنگيرتر، و تبعات و هلكات آنها نيز زيادتر و بزرگتر مىگردد.او بخوبى مىيابد كه اين قبيل مسائل براى او موانع سلوك، و هر كدام ازآنها سد راه اوست. مىبيند هر چه ارتباط وى با مردم كمتر باشد و هر چه كمتر شناخته شود، به همان اندازه اين مسائل هم كمتر خواهد بود، و او در سلوك خود موفق خواهد شد، و اگر گمنام باشد و مردم او را نشناسند، اين مسائل كه موانع طريق است، در ميان نخواهد بود و طى طريق براى او ممكن وآسان خواهد شد. و در نتيجه، به سوى «خمول» و گمنامى روى مىآورد وسعى مىكند حتى المقدور مورد توجه مردم قرار نگيرد، و نزد آنان مطرح نباشد، و از آنان به سوى او اقبالى نشود، و او را فراموش كنند، و بالاخره گمنام باشد، تا راه خود در پيش گيرد، و درد خود دواء كند.البته اشتباه نشود كه منظور از روى آوردن به گمنامى ،ناديده گرفتن وظايف اجتماعى و رسالتها و مسئوليتهاى الهى، و شانه خالى كردن ازآنها، و ترك نمودن آنها با توجيهات ناصحيح و نابجا، و منحصر دانستن سلوك عبودى در وظايف فردى، و بالاخره گوشهگيرى به معنى نادرست، نيست. طالب خمول و گمنامى بودن در صورتى صحيح و مطلوب است كه موجب ترك وظايف اجتماعى و مسئوليتهاى الهى ازقبيل ارشاد و هدايت، امر به معروف، و نهى از منكر، جهاد، دفاع، دفع ظلم، اهتمام به امور مسلمين ،و غير اينها نشود. و آنجا كه انجام گرفتن وظيفه الهى مستلزم شهرت و انتشار صيت و افتادن نام بر سر زبانها، و مستلزم اقبال مردم و ارتباط با آنهاست، ومقصود سالك هم فقط امتثال امرحق و انجام دادن وظيفه است، به هيچ وجه صحيح نيست كه به بهانه فرار از نام ونشان، و روى آوردن به گمنامى، ترك وظيفه كندو مسئوليت خود أداء ننمايد، زيرا ين نه تنها مخالفت با امر حق است و سخط و عقوبت الهى را در بر خواهد داشت، بلكه، نقض سلوك عبودى و نفى آن، و نقطه مقابل سلوك الى الله، و انحراف از صراط مستقيم است.البته براى سالك الى الله اين مراقبت كاملا لازم است كه فقط نظرش مقصور بر امتثال امر حق و نيل به رضوان او باشد، و هيچگونه نظرى بر نام و نشان، و توجه و اقبال مردم نداشته باشد، و انقطاع خود را حفظ كند، و دانسته يا ندانسته از شهرت و از اقبال مردم و نظاير اينها، خوشحال نگردد، و حالت فرار خويش از اين ورطههاى خسران و هلاكت را از دست ندهد، و با فقر و مسكنت خود را در پناه حق قراردهد، و از توجهات حضرات معصومين صلوات الله عليهم اجمعين هميشه استمداد داشته باشد.او در چنين صورتى، در حقيقت و در باطن امر، محاسن و بركات «خمول» و گمنامى را واجد است، زيرا جان مسئله در گمنامى اين است كه انسان از يك سو از مطرح كردن «خود» و از شرور «خودى» نجات بيابد و از«خود» به سوى حضرت مقصود، هجرت كند، و از سوى ديگر، از مسائلى كه به آنها اشاره كرديم و از جهت ارتباط با مردم وشناخته بودن در ميان آنان پيش مىآيد و موانع طريق استخلاص بشود، و او همين طور است، براى اينكه نظر او فقط خداى متعال و رضوان اوست، و هيچگونه نظرى به «خود» و مطرح نمودن «خود» و يا به مردم و جلب رضايت آنان ندارد، و هيچگونه در قيد وبند انتظارات متقابل، آداب و رسوم حاكم، عادات، تعارفات، و اشباه اينها نيست. او در عين اينكه با مردم است، و در عين اينكه در بطن اجتماع و متن آن مىباشد، در عين حال، از آنچه بايد آزاد باشد، آزاد است، و مسائلى را كه موانع طريق
لطفا منتظر باشید ...
