خطبه 176-درباره حكمين - شرح نهج البلاغه نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

شرح نهج البلاغه - نسخه متنی

قطب الدین راوندی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

خطبه 176-درباره حكمين

الاجماع من قوم هو جمعهم فى الاراء و ان كانوا مفترقين فى آرائهم و الملا: اشراف القوم.

و الرجلان اللذان اختارهم اصحاب على عليه السلام بصفين للتحكيم هما: ابوموسى الاشعرى و عمرو بن العاص.

و لجعجعه: الحبس بالجعجاع، و هو الموضع الخشن الضيق.

و كتب ابن زياد الى ابن سعد عليهما اللعنه ان جعجع بالحسين عليه السلام اى احبسه.

و جعجع بهم: اى اناخ بهم و الزمهم الجعجاع.

يقول لما ابيتم الا التحكيم و ان يكون الحكمان فى ذلك الا الرجلين، اخذت العهد و الميثاق عليهما ان يحبسا انفسهما عند حكم القرآن، و لا يتجاوزاه الى الهوى و الطغيان، و ان يكون لسان كل واحد منهما مع القرآن، و ان يمضى قلب كل واحد منهما خلف القرآن.

يقال: تبعت القوم تبعا اذا مشيت خلفهم او مروا بك فمضيت معهم.

و التبع يكون واحدا و جماعه، لانه فى الاصل مصدر، قال تعالى انا كنا لكم تبعا و يجمع على اتباع.

فتاها اى تحيرا و دابهما: اى عادتهما.

و سوء رايهما مفعول سبق استثناونا.

و الثقه الواو للحال، و روى البقيه.

و العكس: ردك آخر الشى ء الى اوله، و منه عكس البليه عند القبر، لانهم كانوا يربطون الناقه معكوسه الراس الى موخرها مما يلى ظهرها حتى تموت.

/ 421