مقارنة. يار كردن دو چيز را با هم. حالت به هم آمدن دو ستاره در برجى.يكى از اقسام سه گانه حج است، و آن حجى است كه در آن ميان حج و عمره جمع كنند بدون فصل اِحلال، چنان كه در حج تمتع است.
قَرء
قرائة. خواندن.
قَرء
قُرآن. جمع كردن. فراهم نمودن. از اين مادّه است. استقراء.
قُرء
قافيه شعر. نوع و بحر شعر. حيض. پاكى از حيض. از اضداد است. وقت معلوم، ج: اقراء و قروء و اَقرُؤ.(والمطلقات يتربّصهن بانفسهنّ ثلاثة قروء...): زنانى كه طلاق داده شده اند بايستى تا سه پاكى صبر كنند آنگاه اگر خواستند ازدواج نمايند... (بقرة: 228) ابوجعفر (ع): «لا يكون القرء فى اقل من عشرة ايام فمازاد...»: پاكى از حيض كمتر از ده روز نباشد... (وسائل:2/297). «القرء ما بين الحيضتين»: قرء: پاكى بين دو حيض است. (وسائل: 22/201) رسول خدا (ص) به زنى كه شمار روزهاى عادت حيض خود را مى دانست: «دعى الصلاة ايّام اقرائِك»: در ايام حيضت نماز را ترك بكن. (وسائل:22/287)
قُرآن
كلام الله مجيد و آخرين كتاب آسمانى كه به طريق وحى بر قلب آخرين پيامبر خدا، محمد بن عبدالله (ص) نازل گرديده مجموعه آياتى كه از اول بعثت تا آخر سال رحلت، تدريجا و برحسب اقتضاى احوال و به مقتضاى نيازهاى فردى و اجتماعى بشر از جانب خداوند فرود آمد و به وسيله كتّاب وحى به رشته تحرير درآمد.كلمه قرآن در اصل، مصدر و به معنى خواندن است مانند غفران و رجحان: (انّ علينا جمعه و قرآنه فاذا قرأناه فاتبع قرآنه). (قيامة:17 ـ 18) سپس اسم است براى كتاب حاضر كه بر پيغمبر اسلام نازل شده است.برخى گفته اند: قرآن اسم علم غير مشتق است و مخصوص است به كلام خدا و همزه جزء حروف اصلى آن نيست، ابن كثير چنين خوانده و از شافعى نيز چنين روايت شده است.برخى ديگر گويند: اين لفظ مشتق است از «قرنت الشىء بالشىء» و قرآن ناميده شد زيرا در ميان سور و آيات و حروف آن مقارنة وجود دارد و همزه زايده است.و آنها كه قرآن را مهموز دانند نيز ميان خود اختلاف دارند، برخى را عقيده بر اين است كه آن مصدر «قرأت» است و كتاب مقروء (خوانده شده) را قرآن (خواندن) خوانند از باب تسميه شىء به اسم مصدر آن. و برخى گويند: آن وصف است بر وزن «فُعلان» از ماده «قرء» به معنى جمع. (از الاتقان) از حضرت رسول (ص) روايت شده كه: قرآن صد و چهارده سوره و شش هزار و دويست و سى و شش آيه و سيصد و بيست و يك هزار و دويست و پنجاه حرف است. (مجمع البيان)
«نزول قرآن و ترتيب سوره هاى آن»
از امام صادق (ع) رسيده كه قرآن بر مبناى «اياك اعنى و اسمعى يا جارة» يعنى به ظاهر خطاب به پيغمبر ولى مراد، آحاد امت، نازل گرديده است.حفص گويد: به امام صادق (ع) عرض كردم: در قرآن آمده كه آن در ماه رمضان (و شب قدر) نازل شده در صورتى كه قرآن ظرف بيست سال به پيغمبر (ص) رسيده؟! فرمود: قرآن مجموعاً در ماه رمضان به بيت المعمور نزول يافت و سپس ظرف مدت بيست سال بر پيغمبر فرود آمد.
لطفا منتظر باشید ...
