محمد بن عرفه گويد: از حضرت رضا(ع) پرسيدم آيا خداوند موجودات را بقدرت آفريده يا بدون قدرت؟ فرمود:نشايد كه خداوند اشياء را بوسيله قدرت آفريده باشد چه اگر چنين گفتى قدرت را چيزى جز خدا تصور كرده اى كه خداوند آنرا براى آفرينش ابزار قرار داده و اين شرك است (كه قدرت را شريك خدا ساخته اى) خير، خدا بذات خود توانا است نه به قدرت.از اميرالمؤمنين (ع) سؤال شد آيا خداوند ميتواند كه جهان را در تخم مرغى جاى دهد بى آن كه جهان كوچك شود يا تخم مرغ بزرگ گردد؟ فرمود: خداى تبارك و تعالى را نتوان عاجز و ناتوان دانست ولى اينكه تو ميگوئى نشدنى است. (محال است و قدرت در محالات راه ندارد). (بحار: 136 و 143) به واژه «خدا» نيز رجوع شود.
نامهاى خدا
محمد بن سنان گويد: از حضرت رضا(ع) پرسيدم آيا خداوند پيش از اينكه آفريدگان را بيافريند خود بذات خود آگاه بوده؟ فرمود: آرى. گفتم: آيا خود را ميديده و نام خود را ميشنيده؟ فرمود: او به چنين چيزى نيازمند نبوده چه او از خود سؤال و درخواستى نداشته، او خودش بوده و خودش، او بوده، قدرتش نافذ بوده، نيازى به اينكه خود را نامگذارى كند نداشته و چون خلقى را بيافريد براى اينكه او را بخوانند نامهائى را براى خود انتخاب نمود چه اگر او را نخوانند نشناسند.اولين نامى كه براى خويش برگزيد «علىّ عظيم» بود چه اين نام برترين نامهاى او است.پس معنايش «الله» و نامش «على عظيم» است كه خداوند والا و برتر از هر چيزى است.از پيغمبر (ص) روايت شده كه فرمود: خداوند را چهار هزار نامست، هزار نام را جز خود كسى نداند و هزار آن را جز خود و ملائكه كس نداند و هزار سوم را خود و ملائكه و پيغمبران دانند و هزار چهارم را مؤمنان نيز بدانند كه سيصد نام از آنها در تورات و سيصد آن در انجيل و سيصد آن در زبور و صد نام در قرآنست كه نود و نه تاى آنها آشكار و مشخص است و يكى پنهان.ونيز از آن حضرت آمده كه خداوند را نود و نه نام است كه هر كس به آنها احاطه داشته باشد (مرحوم صدوق گفته: يعنى به معانى آنها واقف باشد) به بهشت رود و آن (نود و نه نام اينست):الله، اله، واحد، احد، صمد، الاوّل الآخر، سميع، بصير، قدير، قاهر، علىّ اعلى، باقى، بديع، بارى، اكرم، الظاهر الباطن، حىّ، حكيم، عليم، حليم، حفيظ، حقّ، حسيب، حميد، حفىّ، ربّ، رحمن، رحيم، ذارىء، رازق، رقيب، رئوف، رائى، سلام، مؤمن، مهيمن، عزيز، جبّار، متكبّر، سيد، سبّوح، شهيد، صادق،
لطفا منتظر باشید ...
