امام صادق (ع) فرمود: كسى كه به يك حرف از قرآن گوش دهد بى آنكه خود آن را بخواند حسنه اى در نامه عملش ثبت گردد و گناهى از او محو شود و درجه اى برايشبالا رود. (بحار: 92/201)
«مسّ قرآن»
امام باقر (ع) فرمود: جايز نيست كسى كه جنب يا حائض يا بى وضوء باشد قرآن را مس كند (جائى از بدن خود را به قرآن برساند) چنانكه در قرآن آمده: (لا يمسه الاّ المطهّرون). (بحار: 80/309)
«نوشتن قرآن»
على بن جعفر گويد: از امام كاظم (ع) پرسيدم آيا جايز است قرآن را به خط سرخ نوشت؟ فرمود: اشكالى ندارد.در مناهى رسول (ص) آمده كه حضرت نهى نمود از اينكه چيزى را از خط قرآن به آب دهن پاك كنند يا به آب دهن آن را بنويسند. از زيد بن ثابت نقل شده كه پيغمبر (ص) فرمود: چون بسم الله مى نويسيد سين آن را مشخص كنيد. و از آن حضرت نقل شده كه در بسم الله «رحمن» را كشيده بنويسيد. نيز از آن حضرت آمده كه هر كه بسم الله الرحمن الرحيم را به احترام خدا زيبا و كامل بنويسد خداوند او را بيامرزد. در حديث آمده كه زيد بن ثابت نوشت «توراة» على (ع) به وى گفت: بنويس «تورات». (بحار: 92/34)
«قديم يا حادث بودن قرآن»
مسئله اى كه در اواخر قرن دوم ميان دانشمندان محل بحث و جدال بوده و در قرن سوم مخصوصاً در عهد مأمون خليفه عباسى به اوج خود رسيده است; و نيز مسئله خلق قرآن تفاصيل بحث را به كتب مفصله موكول مى كنيم و به ذكر دو روايت در اين باره اكتفا مى كنيم: ابوقرّه به حضرت رضا (ع) عرض كرد: چه مى فرمائيد درباره كتب آسمانى كه آيا حادثند يا قديم؟ فرمود: تورات و انجيل و زبور و فرقان و هر كتابى كه از جانب خدا نازل شده كلام خدا مى باشد كه جهت هدايت بشر نازل نموده و همه اينها حادثند و اينها خدا نيستند چه خداوند مى فرمايد: (او يحدث لهم ذكرا) و فرموده: (ما يأتيهم من ذكر من ربّهم محدث الا استمعوه وهم يلعبون) و خداوند هر كتابى را كه فرو فرستاده آن را احداث نموده است.ابوهاشم جعفرى گويد: روزى در محضر امام عسكرى (ع) نشسته بودم به خاطرم خطور كرد كه آيا قرآن مخلوق است يا نه؟ حضرت بى آنكه من چيزى به زبان آورم فرمود: اى اباهاشم خداوند خالق هر چيزى است و جز او هر چه هست مخلوق است. (بحار: 10/344 و 50/258)
«اِعراب قرآن»
اعراب در اصل به معنى افصاح و ابانه است، يعنى نيكو و فصيح و بى غلط ادا نمودن كلام. چنان كه از رسول خدا (ص) روايت شده: «اعربوا القرآن و التمسوا غرائيه». (بحار: 92/106) و از امام صادق (ع): «اَعربوا حديثنا فانّا قوم فصحاء». (وسائل: 27/83) و در تداول به معنى حركت گذارى حروف كلمه ويا تغيير آخر كلمه است به مقتضاى عامل.و چنان كه از اتقان سيوطى از متقدمين و جرجى زيدان از متاخرين نقل مى شود: قرآن در عصر نزول، به خط كوفى، و به قولى به خط نسخى كه در آن زمان معمول بوده مى نوشته اند. آن خط داراى نقطه و حركت نبوده ولى عرب آن روز طبق آشنائى كه به لغت خويش داشته آيات را صحيح ادا مى نموده اند، و با نشر اسلام در ديگر ممالك، ديگران به اعراب گذارى نياز مى داشته و بدون اعراب نمى توانسته اند كلمات را درست بخوانند، لذا در عهد عبدالملك مروان توسط ابوالاسود دئلى كه اصول ادب لغت عرب را در دوران جوانى از على (ع) فرا گرفته بود، قرآن كريم نقطه گذارى و حركت گذارى شد، و به دست خليل بن احمد در نيمه قرن دوم، اشكالى از
لطفا منتظر باشید ...
