ملوط. مُخَنَّث. (فرهنگ معين) از حضرت رسول (ص) روايت شده كه كونى بوى بهشت به مشامش نمى رسد.از امام باقر (ع) نقل شده كه مردى به نزد اميرالمؤمنين (ع) آمد و گفت: فدايت گردم من شما خاندان نبوت را دوست دارم. اتفاقاً آن مرد حالت زن صفتى داشت. حضرت فرمود: دروغ مى گوئى چه زن صفت و ديوث و زنازاده و كسى كه در حال حيض مادر نطفه اش منعقد شده باشد ما را دوست ندارد. وى برفت و در جنگ صفين به معاويه پيوست و در آنجا كشته شد. (بحار: 79 و 27)
كَونين
تثنيه كَون. دو كَون، يعنى دو عالم: اين جهان و جهان آينده. يا دو قسم از موجودات، يعنى ابدان و ارواح.يا انس و جنّ.
كَؤُود
سخت و شاقّ. عقبة كؤود: كوه و تلّى كه سخت و دشوار بر آن توان رفتن.اميرالمؤمنين (ع): «تجهّزوا رحمكم الله، فقد نودى فيكم بالرحيل، و اقلّوا العرجة على الدنيا، و انقلبوا بصالح ما بحضرتكم من الزاد، فانّ امامكم عقبةً كؤودا و منازل مخوفة مهولة، لابدّ من الورود عليها و الوقوف عندها». (نهج: خطبه 204)
كُوه
معروف است وبه عربى جبل و طُور و طَود گويند. در قرآن از آن به «راسيات» ج: رواسى نيز تعبير شده است.(و القى فى الارض رواسى ان تميد بكم)خداوند كوههائى برافراشته و ثابت در زمين قرار داد تا شما بدون اضطراب بر آن زندگى كنيد. (نحل: 15) (الم نجعل الارض مهادا و الجبال اوتادا) مگر زمين را مهد آسايش خلق نگردانيديم و كوهها را عماد و نگهدار آن نساختيم. (نبأ: 7) در قرآن مكرر آمده كه كوهها ميخهاى زمين و مانع لرزش و اضطراب آن مى باشند، دانشمندانى كه به اعماق زمين پى برده و به ريشه كوهها در دريا و خشكى آگاهى دارند بدين امر اعتراف نموده اند. به كتب مربوطه در اين باره رجوع شود.اميرالمؤمنين (ع) ضمن خطبه اى درباره آفرينش زمين از كوه كه جزئى از زمين است سخن مى گويد و در آنجا كوه را لنگر زمين مى خواند كه آن را از اضطراب و حركت نامنظم باز مى دارد و آن را ميخ زمين مى داند بسان ميخهاى كشتى كه تخته ها را به يكديگر پيوند مى دهد و آنها را از گسستن از يكديگر مانع مى شود.از حضرت رسول (ص) آمده كه فرمود: كوه پشتش دژ و درونش گنج است. (بحار: 57 و 60)
كُوَّة
روزن. ج: كُوى. در حديث آمده: «اذا قام القائم (ع) يسدّ كلّ كوّة الى الطريق»: چون حضرت قائم (ع) قيام نمايد، هر روزنى را كه مشرف بر راه باشد ببندد. (بحار: 104/254)
كُوهان
زين اسب، سرج. برآمدگى و بلندى پشت شتر و شانه گاو نيز مجازاً كوهان گويند، به عربى سنام. و نيز مجازا هر جزو برآمده از شىء، و يا فرد برازنده از قوم را كوهان و به عربى سنام اطلاق كنند. رسول خدا (ص): در آمدن خير و بركت به خانه اى كه در آن اطعام مى شود سريع تر است از درآمدن خنجر در كوهان شتر. (بحار: 74/362)
كُوى
راه فراخ و گشاد. گذر و محله. برزن. كوچه مصغّر آن است.
كَوِير
زمين بى آب و شوره زار. به عربى قراح گويند. (برهان)
لطفا منتظر باشید ...
