معارف و معاریف نسخه متنی

دُروز

يا دُرزى ها فرقه اى از باطنيه اند كه عقايدى پنهانى دارند وآنها در جبال لبنان وحوران واطراف حلب سكونت دارند . مذهب دروز در قرن يازدهم ميلادى وپنجم هجرى در مصر زمان الحاكم بأمر الله خليفه فاطمى توسط مردى به نام محمد بن اسماعيل درزى پديد آمد ، كه گويند: وى از فارس به مصر آمده بود و مدعى شد كه حاكم بأمرالله خدا است ومردم را به اين عقيده دعوت نمود ولى مردم مصر نپذيرفتند از آنجا به شام رفت ودر آنجا به دعوت پرداخت وجمعى به كيش او درآمدند وگويند او بعداً توبه نمود لذا دُرزيان او را لعن كنند وخود را به حمزة بن على اعجمى كه از خاصان الحاكم بود منسوب دانند . عقايد دروز همچنان پنهان و زير پرده بود تا اينكه ابراهيم پاشا بر مناطق آنها استيلا يافت وكتب آنها را بدست آورد وبر عقايدشان اطلاع يافت ، از معتقدات آنها اينكه خدائى جز حاكم بأمر الله نيست و او ده بار به صور مختلف ظاهر شده است . او نمرده و روزى باز ظهور كند وآن هنگامى است كه ياجوج وماجوج آشكار گردند وحاكم كنار ركن يمانى بايستد وشمشير زرين خويش را به دست حمزه دهد وبه فرمان او شيطان را بكشد سپس كعبه را ويران سازد ومسلمانان ونصارى رانابود كند وزمين را تا ابد مالك شود . ديگر از عقايد آنها اينكه ابليس يك بار به صورت آدم وديگر بار به صورت نوح وسپس ابراهيم وموسى وعيسى ظاهر شده وپس از آنها به صورت على بن ابى طالب وپس از او به صورت قداح ـ مبلغ مذهب قرمطيه ـ ظاهر شده است .

ومعتقدند كه ارواح محدودند وچون روحى از كالبدى بيرون آيد به كالبد نوزادى در آيد . آنها همه پيامبران را سب كنند وقرآن وانجيل را قبول دارند واز اين دو كتاب هر چه معنى ومفهومش را بدانند برگزينند وبقيه را رها كنند . وگويند قرآن بر سلمان فارسى نازل شد ومحمد آن را به خود نسبت داد .

ومعتقدند كه چون حاكم بامرالله به سال 408 هـ . ق ظاهر شد همه تكاليف را ـ از نماز وروزه وزكوة وحج ـ از آنها برداشت . (دائرة المعارف فريد وجدى)

دُروس

جِ درس .

دُروغ

سخن خلاف حقيقت ، مقابل راست . دروغ در شريعت اسلام زشت ترين وقبيح ترين گناه وپليدترين عيب وشنيع ترين منقصت به شمار آمده است . خداوند سبحان فرمود: (انما يفترى الكذب الذى لا يؤمنون) (نحل:105) . (فاعقبهم نفاقا فى قلوبهم الى يوم يلقونه بما اخلفوا الله ما وعدوه وبما كانوا يكذبون) (توبه:78) . رسول اكرم (ص) فرمود: «اياكم والكذب فان الكذب يهدى الى الفجور والفجور يهدى الى النار» .

وفرمود: چون مسلمان بدون عذر موجهى دروغى بگويد هفتاد فرشته بر او لعنت فرستند وبوى گندى از دلش بيرون آيد تا به عرش رسد وحاملان عرش او را لعن كنند وخداوند بدان دروغ هفتاد زنا در نامه عملش ثبت كند كه كمترين آن زنا با مادر باشد . از آن حضرت سؤال شد: «آيا مى شود مسلمان ترسو باشد» ؟ فرمود: «آرى» . سؤال شد: «ممكن است مسلمان بخيل باشد» ؟ فرمود: «آرى» . سؤال شد: «مى شود مسلمان دروغگو باشد» ؟ فرمود: «نه» .

وفرمود: «كبرت خيانة ان تحدث اخاك حديثا هو لك به مصدق وانت له به كاذب» .

اميرالمؤمنين (ع) فرمود: «لايجد العبد طعم الايمان حتى يترك الكذب هزله وجدّه». (جامع السعادت) امام باقر (ع) فرمود: «الكذب خراب الايمان»: دروغ ، ويرانگر ايمان است . در حديث است كه مردى به نزد پيغمبر(ص) آمد وگفت: «يا رسول الله ! مرا به خوئى هدايت فرما كه خير دنيا وآخرت را با خود داشته باشد» .

فرمود: «دروغ مگو» . آن مرد گفت: «من مدت ها به حال ناپسندى مبتلى بودم وعرضه ترك آن را نداشتم ، با خود انديشيدم كه اكنون پيغمبر امانتى به من سپرده ومن نگهدارى آن را به عهده گرفتم چون كسى مرا از آن روش سؤال كند اگر راست بگويم رسوا گردم واگر دروغ بگويم به عهدم خيانت كرده ام لذا به ناچار آن عمل را ترك كردم» .

امام باقر (ع) فرمود: پدرم على بن الحسين (ع) همواره به فرزندان خود مى فرمود: «از دروغ اعم از كوچك وبزرگ، شوخى وجدى بپرهيزيد كه اگر آدمى به دروغ كوچك جرأت نمود به دروغ بزرگ نيز گستاخ گردد» .