ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

مخلوقات را بيافريد بدون بكار بردن فكر و انديشه (زيرا فكر در هر چيزى براى حصول امرى است كه نبوده و همه اشياء براى خداوند متعال در مرتبه ذات اولا و ابدا ثابت است) و بى تجربه و آزمايشى كه از آن استفاده كند (زيرا تجربه درباره كسى است كه بخواهد به آزمايش علم پيدا كند، نه درباره خداى تعالى كه علم او عين ذات اوست) و بى آنكه جنبشى در خود پديد آرد (آفريدن او از روى حركت نيست، زيرا حركت نفس تغير است و تغير از خواص امكان باشد) و بى اهتمام نفسى كه در آن اضطراب و نگرانى داشته باشد (كه آيا اين كار كه كرده صلاح بوده يا نه، زيرا اضطراب و نگرانى مستلزم جهل به عواقب امور است، و جهل و نادانى بر ذاتى كه عين علم است روا نيست) اشياء را از عدم و نيستى در وقت خود بوجود و هستى انتقال داد (لباس هستى به آنها پوشانيد هر وقت كه مصلحت بود) و ميان گوناگون بودن آنها را و موافقت و سازگارى داد، و طبايع آن اشياء را ثابت و جاگير كرد (هر غريزه و طبيعتى را در موضع مستعد خود قرار داد) و آن طبايع را لازمه آن اشياء گردانيد (بطوريكه ممكن نيست جدائى ما بين آنها، مانند شجاعت كه لازمه مرد شجاع و دلير باشد و سخاوت كه غريزه مرد جواد و كريم اس

ت، خلاصه مخلوقات را بيافريد) در حالتى كه دانا بود به آنها پيش از آفريدنشان و احاطه داشت به حدود و اطراف و انتها آنها، و آشنا بود بچيزهايى كه پيوسته اند به آن اشياء و به نواحى و گوشه هاى آنها (بكليات و جزييات همه مخلوقات دانا بود).

پس (از آنكه خداوند متعال را شناختى و به طور اجمال به كيفيت ايجاد و عوالم برخوردى، اكنون در تعقيب آنچه گذشت به بيان ديگر به نحو تفصيل بدان كه حقتعالى به قدرت و توانايى خود) شكافت جوهاى لايتناهى را، و اطراف و گوشه هاى آنرا باز نموده بالاى فضا هوا و جاى خالى بيافريد، پس در آن كه موجهايش متلاطم و پى درپى بود و از بسيارى روى هم ميغلطيد جارى كرد، آن آب را بر پشت باد تندى كه قوى و با صداى بلند بود برنشاند پس بباد فرمان داد تا آن آبرا (از هر سو) بازگرداند و محكم نگاهش دارد (تا از هم پاشيده نشود) و باد را تا سر حد آب نگاه داشت و در جايگاه آن آب قرار داد، هوا در زير آن باد باز و گشاده و از بالايش آب ريخته شده (و در جنبش بود) آنگاه باد ديگرى را آفريد و جاى وزيدن آنرا عقيم گردانيد (آن باد را فقط براى موج آب بيافريد نه براى چيز ديگر) و قرار داد آنرا كه هميشه ملازم تحريك آب باشد، و وزيدن آنرا تند كرد و مبدا تكوينش را دور دست گردانيد (بقسمى كه جاى وزيدنش شناخته نميشود) پس آنرا بحركت دادن و بر هم زدن آن آب فراوان و برانگيختن و بلند كردن موج درياها فرمان داد (فرمان داد تا هر گوشه اى از آن آبرا كه خود دريائى است ب

موج آورد) پس آن باد هم آن آب را مانند مشك جنبانيد و بهم زد، و به آن تند وزيد مانند وزيدنش در جاى خالى و وسيع (و چنان بر آن آب وزيد كه) اول آنرا به آخرش باز ميگرداند، و ساكنش را بمتحرك آن، تا آنكه انبوهى از آن آب بالا آمد و آن قسمتى كه متراكم و بر رويهم جمع شده بود كف كرد، پس خداوند متعال آن كفها را در جاى خالى وسيع و فضا گشاده بالا برد، هفت آسمان را (بدون اعوجاج و كجى) از آن كفها پديد آورد، زير آن آسمانها موجى را قرار داد تا از سيلان و ريزش ممنوع باشد و بالاى آنها سقفى را كه محفوظ است و بلند (و آن آسمانها را بر پا نمود) بدون ستونهايى كه نگاه دارد و بى ميخ (و يا ريسمانى) كه آنها را منظم داشته باشد، آنگاه آن آسمانها را به زينت ستاره ها و روشنى نورافكنها آرايش داد و در آنها چراغ نورافشان خورشيد و ماه درخشانرا بجريان انداخت در حالتيكه (هر يك از آن ستاره ها و خورشيد و ماه) در فلكى است دور زننده و سقفى سير كننده و لوحى متحرك.