عرفان اسلامی جلد 13

عاشق جز به معشوق و محب جز به محبوب فكر نمى‏كند ، جان و مال عنايت خداست و بايد خرج خدا شود .

در صورتى كه مال در راه دوست مصرف شود ، براى انسان سودمند است ورنه در برزخ و قيامت جز بار سنگين و عذاب مهلك چيز ديگرى براى انسان نيست .

اهل حال و اهل خدا جز خدا نمى‏شناسند و سراپايى جز دلبر نمى‏دانند ، آنان هرچه مى‏خواهند براى او مى‏خواهند و هرچه انجام مى‏دهند براى او انجام مى‏دهند .

عمر و وقت و زمان را فقط براى او مى‏خواهند ، فدا كردن مال و جان در راه او براى آنان سهل است . عشق براى آنان چيزى جز خدا باقى نگذاشته ، آنچه مربوط به محبوب آنان نيست از آن روى گردانند و هرچه در ارتباط با محبوب آنان است ، به جان و دل به طرف آن مى‏دوند .

به قول يكى از شعراى معاصر :

آن مرد كريم و بافضيلت پنجاه تومان را داد و آن دختر را گرفت و همراه پسر به خانه خود برد ، از پسر درخواست كرد جهت كار نزد خودم باش و از همسرش درخواست نمود به دختر تعاليم اسلامى بياموزد .

پس از مدت كمى كه دختر آراسته به فضايل شد و پسر رموز كار را ياد گرفت ، عروسى مفصلى جهت آنان برگزار كرد .

مدت‏ها گذشت ، روزى پسر به نزد آن مرد باكرامت آمد ، عرضه داشت : تو مانند يك پدر جهت من حق پدرى به جاى آوردى و بالاترين خدمت را نسبت به من انجام دادى ، هم اكنون از تو مى‏خواهم به من اجازه دهى همراه همسرم از تهران كوچ كرده و به محل اصلى خود شهر منجيل بروم .

آن مرد بزرگوار به او رخصت سفر داد ، پسر همراه با همسرش به شهر اصلى خود آمد ، در آنجا ماندگار شد ، رابطه او با آن مرد بزرگ توسط نامه بود .