260 ـ دسته جمعى دعا كنيد - عرفان اسلامی جلد 13

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

عرفان اسلامی - جلد 13

حسین انصاریان

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

260 ـ دسته جمعى دعا كنيد

حضرت صادق عليه‏السلام مى‏فرمايد :

هيچ چهل نفرى براى دعا نزد هم اجتماع نكنند و خداى عزوجل را در كارى نخوانند جز اين كه خداوند دعاى آن‏ها را مستجاب كند ، پس اگر چهل نفر نبودند و چهار نفر بودند نزد هم جمع شوند و ده بار خداى عزوجل را بخوانند ، خداوند دعايشان را اجابت كند و اگر چهار نفر با هم نباشند و يك نفر باشد كه چهل مرتبه خدا را بخواند ، خداى عزيز جبار دعايش را اجابت كند[270] .

261 ـ براى همه دعا كنيد

امام صادق از رسول اكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نقل مى‏كند : هرگاه يكى از شما دعا كرد ، همه را دعا كند ، زيرا به اجابت نزديك‏تر است[271] .

262 ـ از تأخير در اجابت نترسيد

احمد بن محمد بن ابى‏نصر مى‏گويد : به حضرت رضا عليه‏السلام عرض كردم :

قربانت ، من چند سال است ، از خداوند حاجتى خواسته‏ام ، از تأخير اجابتش در دلم شبهه و نگرانى آمده ، فرمود : اى احمد ! مبادا شيطان بر دلت راهى باز كند ، تا تو را به ميدان نااميدى ببرد ، همانا امام باقر عليه‏السلامفرمود :

هر آينه مؤمن از خدا حاجتى بخواهد و اجابت آن تأخير افتد ، اين تأخير براى محبوبيت آواز و صداى گريه او در نزد خداست ، سپس فرمود : به خدا سوگند آنچه خداى عزوجل براى مؤمنان از آنچه خواهند پس‏انداز كند بهتر است براى آنان از آنچه زود عطا شود ، دنيا مگر چه اندازه ارزش دارد ؟

امام باقر عليه‏السلام مى‏فرمود :

سزاوار است دعاى مؤمن در حال آسايش همانند دعاى او در حال سختى باشد و آنچه به او داده شد او را از دعا سست نكند ، پس تو از دعا خسته مشو ؛ زيرا دعا در نزد خدا منزلتى بس بزرگ دارد .

بر تو باد به شكيبايى و دنبال روزى حلال رفتن و صله رحم ، مبادا با مردم اظهار دشمنى كنى ؛ زيرا ما خاندانى هستيم كه پيوند كنيم با هر كه از ما ببرد و نيكى كنيم هر كه به ما بدى كند ، پس به خدا سوگند در اين كار سرانجام نيكويى ببينم چه در دنيا چه در آخرت .

همانا كسى كه در اين دنيا داراى نعمت است اگر هرگاه درخواست چيزى از خدا كند و به او داده شود حرصش زياد گردد و جز آن را نيز بخواهد و در نتيجه نعمت خداوند در چشم او كوچك و خوار گردد و از هيچ چيز سير نشود و چون نعمت فراوان شود مسلمان از اين راه به خطر افتد و اين خطر به خاطر آن حقوقى است كه بر او واجب شود و به خاطر آن چيزى است كه بيم رود بواسطه اين حقوق در فتنه و آزمايش افتد و در اداى آن‏ها كوتاهى نمايد .

بگو بدانم : اگر من به تو چيزى گفتم به آن اعتماد دارى ؟ عرض كردم : فدايت گردم ، اگر به گفته شما اعتماد نكنم پس به گفتار چه كسى اعتماد كنم ؟ با اين كه شما حجت خداوند بر خلق او هستى .

فرمود : پس تو به خدا و وعده‏ها و گفتارهاى او اعتمادت بيشتر باشد ؛ زيرا خداوند به تو وعده اجابت داده است ، يا اين كه اجابت دعاى تو به موعدى واگذار شده .

آيا خداوند نفرموده :

/ 380