سرانجام خداى مهربان آيه 118 سوره توبه را نازل نمود پيامبر عزيز صلىاللهعليهوآله مردم را مأمور بازگرداندن آنان كرد و خود ، در جلوى مسجد به انتظار آنان قرار گرفت . مردم با احترام ايشان را وارد مدينه كردند ، چون چشم پيامبر صلىاللهعليهوآله به « كعب » افتاد او را در آغوش محبّت گرفت و فرمود : اى كعب ! در تمام مدّت عمرت ساعتى به ارزش و قيمتِ ساعت قبولى توبهات وجود ندارد[39] .
35 ـ اميد در روايات
ابوذر غفارى از نبىّ اكرم صلىاللهعليهوآله نقل مىكند : مردى يك روز گفت : به خدا قسم خدا فلانى را نمىبخشد ، خداوند فرمود : چه كسى قسم خورد كه من فلانى را نمىبخشم ؟حتماً او را آمرزيدم و عمل آن قسم خورده را به خاطر آن كلمه بىجايى كه گفته بود حبط كردم[40] .
36 ـ هر كس تو را شناخت . . .
« شيخ مفيد » به اسنادش از ابو جعفر طايى واعظ و او از وهب بن مُنَبَّه نقل مىكند:جملاتى در زبور داود خواندم ، قسمتى از آن را از ياد بردم و جملاتى از آن را به ياد دارم ، آنچه به ياد دارم اين است : هركس به من وارد شود در حالى كه علاقهمند به من است او را به بهشت مىبرم ، اى داود ! كلامم را بشنو كه حق است كسى كه بر من وارد شود و از گناهانى كه كرده خجالت زده است او را ببخشم و گناهانش را از ياد محافظانش ببرم .اى داود ! از من بشنو كه قول من حق است ، هركس با يك خوبى بر من وارد گردد ، او را به بهشت مىبرم ، داود گفت : اين خوبى و حسنه چيست ؟ فرمود : گرهاى از كار بنده مسلمانى گشوده باشد ، داود گفت : پروردگار من به همين عنايات تو است كه هركس تو را شناخت سزاوار نيست اميدش از تو قطع گردد !![41]
37 ـ تو را چگونه ببينم
رسول خدا صلىاللهعليهوآله به مردى وارد شد كه در حال جان دادن بود ، فرمود : تو را چگونه ببينم ؟ عرضه داشت : در ترس از گناهانم و اميد به رحمت پروردگارم ، حضرت فرمود : در اين هنگامه اين دو در دل مؤمن قرار نمىگيرد مگر اين كه خداوند به سبب اين دو واقعيّت با بندهاش عمل مىكند ، به آنچه اميد دارد مىرسد و از آنچه مىترسد به او ايمنى مىدهد[42] .
38 ـ گناه نااميدى
امير مؤمنان به مردى كه زيادى گناهش او را به نااميدى كشيده بود فرمود :نااميدى تو از رحمت الهى از گناهانت بزرگتر است[43] .
39 ـ پذيرش توبه تا هنگام خروج روح از بدن
امام باقر عليهالسلام مىفرمايد : آدم به حضرت حق عرضه داشت : شيطان بر من تسلّط دارد و چون خونى كه در بدن من روان است به من راه دارد ، برنامهاى براى من قرار بده ، پروردگار فرمود : عنايت من به شما آدميان اين است كه هرگاه گناهى را نيّت كنيد من در نامه شما نمىنويسم ، اگر به آن نيّت عمل كرديد نوشته مىشود و هركدام از شما اراده كار خيرى كرديد مىنويسم اگرچه عمل نكنيد ودر صورت عمل ده برابر مىنويسم ، عرضه داشت : عنايت بيشترى به من بفرما ، خطاب رسيد : چنانچه پس از گناه توبه كنيد من توبه شما را قبول مىكنم واز كردههاى بد شما گذشت مىنمايم ، عرض كرد : عنايت بيشترى نيازمندم ، خطاب رسيد : براى شما توبه را قرار دادم و برنامه توبه بر شما آن چنان گسترده كردم كه تا هنگام خروج روح از بدن توبه را مىپذيرم[44] .
لطفا منتظر باشید ...
