205 ـ نماز در آيينه تاريخ
« تفسير على بن ابراهيم قمى » ، در توضيح آيه : فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمَاتٍ .پس آدم كلماتى را [ مانند كلمه استغفار و توسّل به اهل بيت عليهمالسلام كه مايه توبه و بازگشت بود ] از سوى پروردگارش دريافت كرد .روايتى را از قول پدرش ابراهيم قمى ، از ابن ابى عمير ، از ابان بن عثمان از امام صادق عليهالسلام نقل مىكند كه مورد اعتماد كتب رجالى شيعه از قبيل : « معجم الرجال » ، « قاموس الرجال » ، « رجال الكشى » ، « جامع الرواة » قرار گرفته كه اين اعتماد نمايشگر اين معنى است كه مسئله نماز از جانب حضرت ذوالجلال به عنوان عبادتى بزرگ و طاعتى عظيم در عصر حضرت آدم ابوالبشر مطرح شده و پروردگار عزيز آيين و مكتب مربوط به آدم را همراه با نماز قرار داده است ! !ترجمه فارسى روايت، تا آنجا كه لازم مىباشد از نظر خوانندگان عزيز مىگذرد.آدم پس از اينكه بر اثر نزديك شدن به درخت منهيه ، از بهشت رانده مىشود و به زمين هبوط مىكند ، به مدت چهل شبانهروز در كوه صفا واقع در مكه نزديك به محل بيت اقامت مىنمايد .در آن مدت به خاطر دورى از بهشت ، در حالى كه سر به سجده داشت سرشك از ديده مىسفت و به خاطر دورى از جنت و به خصوص دچار شدن به مقام فراق از محبوب به شدت مىگريست ! !او شب و روز سر به زانوى غم داشت و آتش دل در سرشك ديده آشكار مىساخت و گاهى جبين بر خاك درگاه حضرت معبود ساييده به عنوان اظهار فقر و عجز در پيشگاه آن غياث مستغيثين عرضه مىداشت :اى خدا اى رهنماى گمرهان اى تو پيدا جز تو ناپيدا همه وى تو بينا جز تو نابينا همه اى تو دانا هم به پيدا و نهان وى تو بينا جز تو نابينا همه وى تو بينا جز تو نابينا همه