200 - كيفر عيبجوئى از مؤمنان - داستان دوستان جلد 2

پس از اين ملاقات ، سال بعد موسم حج فرا رسيد، قبل از رفتن به مكّه ، از احوال آن مرد همسايه جويا شدم ، دريافتم كه اعتقاد به امامان ائمة اطهار(ع ) ندارد.

به حج رفتم و در مكّه به حضور امام صادق (ع ) رسيدم و پس از احوالپرسى ، باز از همسايه خودم تعريف كردم و گفتم : همواره به تلاوت آيات قرآن و دعا و مناجات اشتغال دارد و...

امام فرمود: آيا آنچه تو معتقدى ، او نيز اعتقاد دارد؟ (يعنى امامت ما را قبول دارد) عرض كردم : نه .

امام صادق (ع ) فرمود: اى ميسر! احترام كدام سرزمين از سرزمينهاى ديگر بيشتر است ؟ گفتم : خدا و پيامبر و فرزندان او آگاهترند.

فرمود: بهترين زمينها بين ركن و مقام (بين حجرالاسود و مقام ابراهيم در كنار كعبه ) است كه گلشنى از گلشنهاى بهشت مى باشد، و همچنين ميان (( قبر رسول خدا (ص ) و منبر آنحضرت )) كه گلستانى از گلستانهاى بهشت است ، سوگند به خدا اگر كسى عمر بسيار كند و بين ركن و مقام ، قبر و منبر رسول خدا (ص ) هزار سال به عبادت خدا سرگرم شود، و سپس او را مظلوم و بى گناه در بسترش مانند گوسفند زاغ چشم سر ببرند، و خدا را با آن حال ملاقات نمايد ولى داراى اعتقاد به ولايت ما نباشد لكان حقيقا على اللّه يكبه على منخريه فى نار جهنّم : (( بر خداوند روا باشد كه او را به رو در آتش ‍ دوزخ بيفكند )) .

200 - كيفر عيبجوئى از مؤمنان

ابوبرده مى گويد: در محضر رسول خدا (ص ) بوديم و نماز جماعت را به امامت آن حضرت خوانديم ، آنحضرت پس از نماز با شتاب بر خاست و خود را به در مسجد رسانيد و دست خود را بر روى آن در نهاد و فرمود: (( اى كسانى كه با زبان اظهار اسلام مى كنيد ولى ايمان در قلب شما راه نيافته است ، از عيبجوئى و ذكر بدى مؤمنان بپرهيزيد:

فانه من تتبع عورات المؤ منين تتبع اللّه عورته و من تتبع اللّه عورته فضحه و لوفى جوف بيته .

: (( زيرا هر كس در صدد عيبجوئى مؤمنان باشد، خداوند عيوب او را دنبال كند، و هر كس را خدا عيبجوئى كند، او را رسوا گرداند، اگر چه (عيب او) در كنج خانه و نهانى باشد )) .

201 - شرط استجابت دعا

روزى موسى (ع ) در محلى عبور مى كرد، در مسير راه مردى را ديد كه دستهايش را به سوى آسمان دراز كرده و با حالت خاصى از گريه و زارى دعا مى كند و خواسته هايش را از درگاه خدا مى طلبد.

موسى (ع ) از آنجا گذشت و پس از يك هفته مراجعت نمود، باز ديد او در همان محل ، مشغول دعا و زارى است و حاجت خود را از خدا مى طلبد .

در اين هنگام خداوند به موسى (ع ) وحى كرد: (( اى موسى ! اگر آن مرد آن قدر دعا كند كه زبانش بريده شده و بيفتد، دعايش را به استجابت نمى رسانم مگر اينكه از طريقى كه من به آن امر كرده ام وارد شود )) (يعنى رهبرى پيامبران و اوصياء آنها را بپذيرد و با اين اعتقاد دعا كند) (بحارج 27 ص 180)