مى دانيم كه قرآن داراى 6666 آيه و 114 سوره دارد، در اين كه كدام آيه بهترين آيات و كدام آيه سخت ترين آيات است ؟ پاسخ اين سؤ ال را جز معصومين نمى دانند.وقتى كه آيه 30 شورى خوانده شد:وما اصابكم من مصيبة فبما كسبت ايديكم ويعفوا عن كثير: (( هر مصيبتى به شما رسد به خاطر اعمالى است كه انجام داده ايد و بسيارى را نيز عفو مى كند )) .امير مؤمنان على (ع ) از رسول خدا (ص ) نقل مى كند كه فرمود: خير آية فى كتاب اللّه هذه الآية : (( بهترين آيه كه در قرآن مجيد همين آيه (30 سوره شورى ) است )) .سپس فرمود: ما من خدش عود و لانكبة قدم الاّ بالذّنب ، و ما عفى اللّه عنه فى الدنيا فهو اكرم من انى عود فيه و ما عقاب عليه فى الدنيا فهو اعدل من انى ثنى على عبده .(( اى على ! هر حخراشى كه از چوبى بر تن انسان وارد مى شود، و هر لغزش قدمى بر اثر گناهى است كه از او سرزده ، و آنچه خداوند در دنيا،عفو مى كند، گرامى تر از آن است كه (درقيامت ) در آن تجديد نظر فرمايد و آنچه را كه در اين دنيا عقوبت فرموده ، عادلتر از آن است كه درآخرت ، بار ديگر كيفر دهد )) .و وقتى كه آيه 30 سوره نبأ نازل شد.فذوقوا فلن نزى دكم الاّعذابا: (( پس بچشيد كه جز به عذاب شما نيفزائيم )) .پيامبر گرامى اسلام فرمود: هذه الاية اشدّ ما فى القرآن على اهل النّار: (( اين آيه سخت ترين آيه در ميان همه آيات قرآن در مورد دوزخيان است )) .به اين ترتيب مى بينيم ، بهترين آيه قرآن ، و سخت ترين آيه قرآن مربوط به كيفر اعمال است ، تا انسانها از غفلت بيرون آيند و در انديشه فرداى قيامت باشند، و تا مهلت وفرصتى هست ، نيت وعمل خود را صالح نمايند.
17 - لقب (( ابوتراب )) براى على (عليه السلام )
حضرت على (ع ) با اينكه القاب بسيار پر معنى داشت ، ولى دوست مى داشت كه به او (( ابوتراب )) بگويند، مطابق گفتار بعضى از علما، آنحضرت اين لقب را از اين جهت دوست داشت كه او متواضع بود و روى خاك مى نشست و اين لقب را كه به معنى پدر خاك است ، براى خود مى پسنديد چراكه بيانگر خاكى بودن او بود.ولى دشمنان آن حضرت ، اين لقب را براى آن حضرت تكرار مى كردند، و منظورشان تحقير نمودن آنحضرت بود، با اين كه اين لقب از بهترين صفات انسانى او (يعنى تواضع او) حكايت مى كرد.اما اين كه اين لقب چگونه و چرا به او داده شد، در تاريخ چنين آمده است :سال دوم هجرت بود، خبر رسيد كه كاروانى از مشركان به سوى شام مى روند پيامبر (ص ) همراه صد و پنجاه نفر (و به نقل ديگر همراه 200 نفر ) در حالى كه حضرت حمزه (ع ) پرچم سفيدى به اهتزاز در آورده بود، براى جلوگيرى و ضربه زدن به كاروان مشركين ، از مدينه خارج شده تا به (( عشيره )) (بر وزن غفيله ) رفتند (از اين رو اين حركت را غزوه عشيره مى نامند). هنگامى كه پيامبر (ص ) و سپاه اندكش در سرزمين (( عشيره )) به جستجو و برسى پرداختند، در يافتند كه كاروان قريش از آنجا رفته اند، آنحضرت با سپاه خود در حدود يك ماه در آنجا ماند و سپس به مدينه باز گشتند.على (ع ) و عمار ياسر، جزء اين سپاه بودند، عمار مى گويد: در همين سفر على (ع ) به من فرمود: (( مى خواهى برويم نزد افراد بنى (( مدلج )) كه در كنار چشمه كشاورزى مى كنند، بنگريم چگونه كشاورزى مى نمايند؟! )) .من موافقت كردم و با هم كنار آنها رفتيم ، (بر اثر خستگى ) نياز به استراحت داشتيم ، زير درختهاى نخل كه در آنجا بود رفتيم ، در زمين روى خاك خوابى ديم (و به نقل ديگر على عليه السلام مقدارى خاك جمع كرد و آنرا متكاى خود قرار داد و سرش را روى آن گذارد و خوابيد).تا اينكه : رسول خدا (ص ) آمد و ما را بيدار كرد و برخاستيم و لباسهاى خود را كه خاك آلود بود، تكان داديم ، در همين موقع ، پبامبر (ص ) به على (ع ) فرمود: (( اى ابوتراب )) (زيرا لباسش خاك آلود بود) بعد
لطفا منتظر باشید ...
