ابو اسحاق همدانى - اصحاب امام علی(علیه السلام) جلد 1

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

اصحاب امام علی(علیه السلام) - جلد 1

سید اصغر ناظم زاده قمی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید


ابو اسحاق همدانى

ابواسحاق همدانى از اصحاب اميرمؤمنان، حضرت على عليه السلام بوده است. [ رجال طوسى، ص 65، ش 24. ]

ابو الاسود دوئلى "ظالم بن عمرو"

نام او، ظالم فرزند عمرو و كنيه اش ابو الاسود دوئلى است. وى از علماى تابعين [ تابعين ؛ به كسانى گفته مى شود كه هم عصر با پيامبر صلى الله عليه و آله نبوده و با اصحاب هم زمان بوده اند و يا در عصر آن حضرت بوده اند، ولى موفق به ديدار رسول خدا صلى الله عليه و آله نشدند؛ چنان چه درباره اويس در رجال كشى، ص 99 ذيل حديث 156 آمده است: اويس از بهتر تابعين است؛ زيرا او در عصر پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بود و اسلام آورده، اما مصاحب آن حضرت صلى الله عليه و آله نبوده و حضرت را هم نديده است. ] و شجاعان و شعرا و خطباى نامى عصر خويش بود. او زمان رسول خداصلى الله عليه و آله را درك كرد، ولى حضرت را نديده است، از اين رو در زمره تابعين است. البته ابو عبيده مى گويد: او در جنگ بدر در ركاب پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله جنگيده است. اما ديگران اين قول را تأييد نكرده اند.

ابوالاسود از اصحاب و مواليان اميرالمؤمنين، امام حسن، امام حسين و امام سجاد عليهم السلام بود و هم چنين از طرف عمر بن خطاب، عثمان و حضرت على عليه السلام در بعضى بلاد اسلامى حاكم بوده؛ وى در زمان خلافت عمر بن خطاب به بصره هجرت كرد و در عصر خلافت اميرالمؤمنين عليه السلام در جنگ جمل در ركاب حضرت على عليه السلام شمشير زد و پس از آن از سوى امام على عليه السلام حاكم بصره شد. [ اسدالغابه، ج 3، ص 69. ]

ابو الاسود شخصى حاضر جواب و داراى اشعار زيبايى بود، او با ارشاد و راهنمايى اميرالمؤمنين عليه السلام اولين كتاب را در علم نحو نوشت و قرآن را نقطه گذارى كرد.

وى سرانجام در سال 69 هجرى به سن 85 سالگى به مرض طاعون در بصره از دنيا رفت. [ تهذيب التهذيب، ج 10، ص 13 ؛ الاغانى، ج 12، ص 386 ؛ سير اعلام النبلاء، ج 5، ص 119. ]

/ 390