لطفا منتظر باشید ...
خبر از شهادت امام
اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: ما يحبس أشقاها؟ و الذى نفسي بيده لَتُخضبنَّ هذه من هذا؛ چه چيزى شقى ترين [ [ عبارت أشقاها اقتباس از آيه 13 سوره الشمس است اذا نبعث اشقاها اشاره به شقى ترين و سنگدل ترين افراد قوم ثمود قدار بن سالف است كه ناقه صالح پيامبر عليه السلام كه ماده شترى بود كه شير مى داد و به عنوان معجزه در آن قوم ظاهر شده بود را به قتل رساند. كشتن ناقه در حقيقت اعلان جنگ با آن پيامبر الهى بود. امير مؤمنان عليه السلام در اين حديث مى فرمايد: چه كسى شقى ترين مردم را نگاه داشته است در واقع مى خواهد بفرمايد: همان گونه كه پى كننده ناقه صالح "قدار بن سالف" شقى ترين افراد بوده، قاتل من نيز از شقى ترين افراد است.در مجمع البيان، ج 10، ص 499 روايتى از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل كرده كه حضرت رسول صلى الله عليه و آله به على عليه السلام فرمود: من اشقى الاولين؟ شقى ترين افراد نخستين كيست؟ على عليه السلام عرض كرد: عاقر الناقة؛ كسى است كه ناقه صالح را پى كرد پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: صدقت، فمن أشقى الآخرين؟ درست گفتى، اما شقى ترين افراد آخرين كيست؟ على عليه السلام عرض كرد: نمى دانم. پيامبر فرمود: الذى يضربك على هذه و اشار الى يافوخه؛ كسى كه شمشير را بر يافوخ "به آن قسمتى از جلو سر گفته مى شود كه هنگام تولد نرم است و به تدريج حالت استخوانى پيدا مى كند و محكم مى شود و از حساس ترين نقاط سر است" تو وارد مى كند. در اين جا پيامبر صلى الله عليه و آله اشاره به بالاى پيشانى على عليه السلام كرد. ] ] آنها را نگه داشت، به خدايى كه جانم در دست اوست، همانا اين "محاسنم" به آن "خون سرم" رنگين خواهد شد. [ الآغانى، ج 15، ص 220. ]
حديث سه طلاقه كردن دنيا
هر گاه مالى براى امام عليه السلام مى آوردند، معمول بود كه آن را داخل بيت المال مسلمين مى گذاشت.حضرت از بيت المال بيرون نمى آمد تا هر آن چه را در آن بود بين مسلمانان تقسيم مى كرد و حق هر صاحب حقى را ادا نمود، سپس دستور مى داد كه آن محل را جارو كنند و آب بپاشند، بعد دو ركعت نماز مى گذارد و پس از سلام نماز مى فرمود:
يا دنيا لا تَتعرَّضين لي و لا تَتشوَّقين و لا تُغرِّينَي، فقد طَلَّقتكُ ثلاثاً لا رجعة لي عليك؛
اى دنيا، خود را به من عرضه مكن، مرا به خود تشويق مكن و فريب مده كه من، تو را سه طلاقه كردم و ديگر بازگشتى به تو ندارم. [ امالى صدوق، مجلس 47، ح 16؛ كشف الغمه "مترجم"، ج 1، ص 221. ]
