لطفا منتظر باشید ...
خباب بن ارت تميمى
خبّاب فرزند ارت بن جندلة از قبيله تميم يا خزاعه بود كه به ابوعبداللَّه يا ابومحمد يا ابويحيى كنيه داشت. وى از سابقين اصحاب رسول خدا صلى الله عليه و آله و ششمين فردى بود كه به اسلام گرويد و در پيشبرد اسلام شكنجه هاى بسيار تحمل كرد و با پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به مدينه هجرت نمود و در جنگ بدر و اُحد و ساير غزوه هاى اسلام شركت نمود. [ اسد الغابه، ج 2، ص 98؛ الاصابه، ج 2، ص 258؛ معرفة الصحابه، ج 2، ص 374 و 173 و 169؛ سير اعلام النبلاء، ج 4، ص 5 و 6. ]او از جمله شيعيان و خواص ياران اميرمؤمنان عليه السلام گرديد، اما به علت بيمارى شديد نتوانست در جنگ هاى جمل و صفين در ركاب آن حضرت شركت نمايد و در سال 37 هجرى، همان ايامى كه حضرت على عليه السلام درگير جنگ صفين بود، در سن 73 سالگى بدرود حيات گفت و پيكر پاك اين صحابى راستين اسلام در بيرون كوفه به خاك سپرده شد. [ همان مدارك؛ سفينة البحار، ج 1، ص 374. ] طبق نقل ذهبى، امير مؤمنان على عليه السلام بر او نماز خواند. [ تهذيب التهذيب، ج 2، ص 548؛ سير اعلام النبلاء، ج 4، ص 5 "اين قول - با آنچه بعد خواهد آمد كه - حضرت على عليه السلام وقتى از صفين بازگشت به او خبر دادند كه خبّاب را در بيرون كوفه دفن كرده اند سازگار نيست؛ زيرا حضرت قبل از دفن خبّاب نبوده كه بر او نماز بخواند، و اللَّه العالم. ]
اسلام خباب و تحمل شكنجه ها
همان گونه كه اشاره شد، خبّاب از سابقين در اسلام بود و شيخ صدوق رحمه الله از حضرت على عليه السلام درباره سابقه او در اسلام نقل مى كند كه فرمود:سابقه داران در اسلام پنج نفرند: من از عرب سبقت گرفتم، سلمان از فارس، صهيب از روم، بلال از حبشه و خبّاب از گروه نبط [ نبط، جمعيتى از عرب هستند. ] سبقت گرفت. [ الخصال، ج 1، ص 312، باب الخمسه، ح 89. ]
هم چنين در كلمات قصار نهج البلاغه آمده كه: امير مؤمنان عليه السلام درباره خبّاب چنين فرمود:
يَرحمُ اللَّهُ خبّابَ ابنَ الأرت، فلقد أسلم راغباً، و هاجَر طائِعاً، و قنع بِالكفاف و رضى عن اللَّه، و عاش مجاهداً؛
خداوند خبّاب بن ارت را رحمت كند كه او از روى ميل و رغبت، اسلام آورد و از روى طاعت خدا، هجرت كرد، و به زندگى ساده قناعت كرد و از خداوند خشنود و در تمام دوران زندگانى مجاهد بود. [ نهج البلاغه، حكمت 43؛ و در كتاب معرفة الصحابه، ج 2، ص 171 اين حديث را از اميرمؤمنان عليه السلام بعد از دفن خباب با اضافاتى نقل كرده است كه حضرت فرمود: رحم اللَّه خباباً، لقد أسلم راغباً، و هاجر طائعاً، و عاش مجاهداً، و ابتلى فى جسمه احوالاً، و لن يضيع اللَّه اجر من أحسن عملا. ]
اميرالمؤمنين عليه السلام در اين كلام كوتاه و مختصر بسيار جالب و تمام از خبّات تجليل به عمل آورده است.
از آن جا كه خبّاب در غربت و تنهايىِ اسلام ايمان آورد و در همان زمان با جرأت و شهامت اسلامِ خود را اظهار مى كرد، كفار مكه كه تحمل شنيدن نداى اسلام را نداشتند در پى اذيت و آزار او برآمدند تا از اسلام دست بردارد و به آيين شرك و بت پرستى كه آيين قريش بود بازگردد، اما وى هرگز از راهى كه برگزيده بود دست بردار نبود و عذاب و شكنجه هاى مكيان را به جان مى خريد و از ايمان و اعتقاد خود دست برنمى داشت، او به قدرى در اين راه عذاب و شكنجه ديد كه به معذبين فى اللَّه؛ شكنجه شده در راه خدا معروف گرديد. [ سفينة البحار، ج 1، ص 372، ماده خبب. ]
