لطفا منتظر باشید ...
دلاورى ابو ساسان در صفين
چون پرچم ربيعه چه بصرى و چه كوفى نخست در دست خالد بن معمر بود، شقيق بن ثور كه از ربيعه كوفه بود با خالد از ربيعه بصره، رقابت داشت و بر سر حمل پرچم گروه در ميان خود به گفت وگو و مجادله پرداختند و سپس اتفاق كردند كه پرچم را به دست ابوساسان بدهند. وى جوانى رشيد و شرافت مند بود كه پرچم سرخ رنگ قبيله را به دست گرفت و به اهتزاز درآورد و شروع به پيشروى كرد، هنگامى كه اميرالمؤمنين اين حالت را ديد، از دليرى و پايدارى او خوشش آمد و در حق او قصيده اى سرود كه يك بيت آن اين است:
لِمَن رايةٌ حمراءُ يَخفقٌ ظِلُّها
إذا قيلَ قَدِّمها حُضَينُ تَقدَّما
إذا قيلَ قَدِّمها حُضَينُ تَقدَّما
إذا قيلَ قَدِّمها حُضَينُ تَقدَّما
- اين پرچم قرمز چنين به اهتزاز درآمده براى كيست؟ هنگامى كه گفته شود به پيش ببر حصين آن را به پيش مى برد. [ شرح ابن ابى الحديد، ج 5، ص 226 ؛ وقعة صفين، ص 289 و 290. ]
حضين بن منذر مى گويد: هنگامى كه در صفّين على عليه السلام پرچمى را به من سپرد، فرمود: اى حضين! به نام خدا پيش برو، و بدان كه بر سر تو پرچمى مثل اين پرچم سايه نيفكنده است؛ زيرا اين پرچم رسول اللَّه صلى الله عليه و آله است.[ وقعة صفين، ص 300. ]
ابو ساسان تسليم خواست على در حكميت
پس از آن كه معاويه و يارانش، قرآن ها را بر سر نيزه ها كردند و سران قبيله هاى عراق هركدام نظرى دادند كه على عليه السلام به جنگ خاتمه داده و صلح كند و به حكميّت قرآن تن دردهد و يا آن كه به جنگ ادامه دهد، حضين "ابو ساسان" از جمله كسانى بود كه در حمايت از نظر اميرالمؤمنين و در ادامه جنگ، برخاست و با آن كه در ميان سران قبيله ها، از همه جوان تر و سنّ كمترى داشت، و درباره فضايل امام على عليه السلام سخنانى بيان كرد. [ وقعة صفين، ص 485. ]اما سخنان اميرمؤمنان و ياران با وفايش اثر نكرد و با اصرار اشعث بن قيس و قاريان قرآن و هياهوى دوچهره ها و افراد نادان در سپاه على عليه السلام كار را به حكميت كشاند، و آنچه نبايد بشود، شد.
