عثمان در طول تاريخ خلافت خود با بخشش هاى بى جا - به خصوص در اواخر عمرش - به اقوام خود، مسير حكومت اسلامى را به بيراهه كشاند و افراد ناصالح و بى فضيلت را در بلاد دور و نزديك بر مسند حكومت نشاند، به طورى كه مكرراً مورد اعتراض مسلمانان قرار گرفت، اما چون اعتراض ها كارساز نبود، همگان را به مخالفت با حكومت وى برانگيخت. در اين ميان ابوذر غفارى از معدود افرادى بود كه جلوتر از همه لب به اعتراض گشود و بر اعمال و رفتار عثمان و ساير كارگزارانش خرده گرفت، و چون شنيد خانه هاى بيت المال را در اختيار مروان حكم و ديگران گذاشته آشكارا در كوچه و بازار رفتار وى را مورد ملامت قرار مى داد و فرياد مى زد: كافران را به عذابى دردناك بشارت باد و اين آيه را تلاوت مى كرد: و الذين يَكنزون الذهبَ و الفضةَ و لا يُنفقونها فى سبيل اللَّه فبشِّرهم بِعذابٍ أليم . [ كسانى كه زر و سيم مى اندوزند و در راه خدا انفاق نمى كنند آنان را به عذابى دردناك مژده بده توبه "9" آيه 34. ] وى با خواندن اين آيه اعمال و بخشش هاى بى حد عثمان را زير سؤال مى برد. [ جهت مطالعه بيشتر ر. ك: شرح ابن ابى الحديد، ج 8، ص 256. ]
ابوذر در شام
عثمان، ابوذر رضى الله عنه را به شام "محل امارت معاويه" تبعيد كرد تا از اعتراض ها و انتقادهاى او در امان بماند، اما او در شام نيز ساكت نماند و به رفتار شاهانه معاويه "امير شام و كارگزار دولت عثمان" اعتراض مى كرد. معاويه ابتدا براى ساكت كردن ابوذر مقدار سيصد دينار پول برايش فرستاد، ولى او پس از سؤال و جواب كردن با فرستاده معاويه و اين كه اگر حقوق ساليانه من است، مى پذيرم و اگر صله و هديه است مرا به آن نيازى نيست و سرانجام دينارها را پس داد. تا اين كه معاويه كاخ سبزش را بنا كرد و ابوذر به بناى چنين ساختمانى اعتراض كرد و گفت: اى معاويه، اگر از مال خدا اين بنا را مى سازى كه خيانت است و اگر از مال خودت مى باشد كه اسراف است. [ ر. ك: همان، ص 258 - 256. ]
لطفا منتظر باشید ...
