لطفا منتظر باشید ...
رفاعه و خونخواهى سيدالشهدا و ياران مظلومش
رفاعة بن شداد از جمله كسانى است كه پس از مرگ معاويه از حضرت حسين عليه السلام براى هدايت و رهبرى مردم به كوفه دعوت نمود تا رهبرى امت اسلامى را در آن منطقه به عهده گيرد. اما متأسفانه خشونت و خون ريزى عبيداللَّه بن زياد سبب شد رابطه سران وفادار كوفه با امام حسين عليه السلام قطع شود و آنان نتوانند به وعده خود در دفاع از آن حضرت عمل نمايند و به كربلا جهت حمايت از سيدالشهدا عليه السلام سفر نمايند. از اين رو رفاعه با چهار نفر ديگر از بزرگان با فضيلت كوفه چون سليمان بن صرد خزاعى، و مسيب بن نجبه فزارى، و عبداللَّه بن سعد بن نفيل ازدى، و عبداللَّه بن وال تميمى، در منزل سليمان بن صرد جمع شدند و در يك جلسه سرّى طرح قيامى را پى ريزى كردند تا انتقام خون شهداى كربلا را بگيرند، و سرانجام در سال 65 هجرى با جمع كثيرى از مردم كوفه با عنوان توابين و شعار يا لثارات الحسين يعنى اى انتقام جويان خون امام حسين عليه السلام به فرماندهى سليمان بن صرد خزاعى حركت كردند و سرانجام در عين الورده با عبيداللَّه بن زياد كه با دوازده هزار نيرو از شام با او همراه بودند، روبرو شدند. [ پس از هلاكت يزيد بن معاويه در آخر سال 63 يا اول 64 هجرى و انتقال قدرت از بنى اميه به بنى مروان، عبيداللَّه بن زياد كه در بصره و كوفه حكمران بود به طمع نزديك شدن به مركز حكومت عازم شام شد تا بلكه تقرب بيشترى به مروان حكم پيدا كند و مقام بيشترى دريابد، و از نبود ابن زياد، توابين از فرصت خلأ قدرت بنى اميه در كوفه دست به قيام عليه خون آشامان كربلا زدند و پس از آن، قيام مختار است كه به هلاكت كليه قاتلين شهداى كربلا انجاميد. ]در اين نبرد آن چهار نفر يكى پس از ديگرى به شهادت رسيدند. آن گاه رفاعة بن شداد پرچم سپاه را بر دوش كشيد ولى در آن شب چون هر دو سپاه سخت خسته شده و مجروح و كشته بسيار داده بودند، ترك مقاتله نمودند و توابين به فرماندهى رفاعه به كوفه بازگشتند و نيروهاى عبيداللَّه بن زياد به موصل عزيمت كردند. اين واقعه در اواخر سال 65 يا اوايل سال 66 هجرى به وقوع پيوست. [ ر. ك: كامل ابن اثير، ج 2، حوادث سال 65، ص 643 - 635؛ تاريخ طبرى، ج 5، ص 605 - 552؛ مروج الذهب، ج 3، ص 104 - 100. ]
