لطفا منتظر باشید ...
اميه عبدى
به نقل شيخ مفيد، اميه از اصحاب اميرمؤمنان عليه السلام است كه در جنگ جمل حضور داشت. در اين جنگ، مردى از بنى عدى از دشمنان امام عليه السلام در حالى كه شمشير به دست داشت مقابل امام عليه السلام آمد و مبارز طلبيد و گفت: أضرِبُهم و لو أرى عَليا....- آنان را با شمشير مى زنم، اگر چه على را ببينم، برق شمشيرم او را نيز فرا خواهد گرفت.
- تا قوم خودم "عدى" را نجات دهم.
در اين حال، اميه عبدى [ خوارزمى در مناقب، ص 187 و ابن شهر آشوب در مناقب، ج 2، ص 156 نقل مى كنند كه: اميرالمؤمنين على عليه السلام ناشناخته مقابل او قرار گرفت و او را به هلاكت رسانيد. و ابن ابى الحديد در شرح نهج البلاغه، ج 1، ص 264 مى نويسد: شخصى كه به ميدان جمل آمد و اين رجز را خواند: اضربهم ولو... خبّاب بن عمرو راسبى بود و مالك اشتر به مقابل او رفت و با ضربه اى او را به هلاكت رسانيد. ] در مقابل وى ايستاد و گفت:
هذا علىٌ و الهُدى سَبيلُه
هذا علىٌ و الهُدى سَبيلُه
و الرُّشدُ فِيه و التُّقى دَليلُه
و الرُّشدُ فِيه و التُّقى دَليلُه مَن يَتبَعِ الحقَّ يكن خليله
مَن يَتبَعِ الحقَّ يكن خليله
- اين على است كه راهش هدايت و رستگارى است و راه وى پارسايى و دليل و برهان است.
- هر كس از حق تبعيت كند، دوست على است.
سپس بين اميه عبدى و آن مرد بنى عدى جنگ تن به تن شد ولى شمشير بنى عدى به خطا رفت و اميه - اين يار على عليه السلام - چنان بر او ضربه وارد كرد كه به زمين افتاد و به هلاكت رسيد. [ الجمل، ص 344. ]
اميه بن سعد طائى
او از تابعين و اصحاب اميرالمؤمنين على عليه السلام بوده و در كوفه زندگى مى كرده است.همو مى گويد: هنگامى كه وى از خبر رسيدنِ امام حسين عليه السلام به كربلا مطّلع شد، به آن سو رهسپار شد و قبل از بروز جنگ خود را به امام رسانيد و در ركاب حضرت مجاهدت كرد و به شهادت رسيد. به گفته صاحب الحدائق ابو ردية فى ائمة الزيديه وى در ابتداى نبرد و در حمله اولى در واقعه كربلا شهيد شده است.
اما علامه سيد محسن امين مى گويد: او مردى شجاع و سواره نظامى به نام و از تابعين و ياران باوفاى حضرت على عليه السلام و در صفين ملازم ركاب حضرت بوده است. او همين كه از حركت حضرت سيدالشهدا و يارانش به جانب كربلا با خبر شد، از كوفه به كربلا آمد و روز هشتم به سپاهيان امام عليه السلام ملحق شد و در روز عاشورا از همه جلوتر به صحنه نبرد قدم گذاشت و به شهادت رسيد. [ اعيان الشيعه، ج 3، ص 498. ]
