لطفا منتظر باشید ...
ابو فاخته كوفى "سعيد بن علاقه"
اسم او سعيد بن علاقه [ الاصابه، ج 7، ص 325. ] از اصحاب اميرالمؤمنين عليه السلام و غلام آزاد شده بنى هاشم "ام هانى" است كه در تمام جنگ هاى آن حضرت حضور داشت. [ اعيان الشيعه، ج 7، ص 241. ] ابن اثير او را ابتدا از اصحاب پيامبر صلى الله عليه و آله به شمار آورده، اما بعد مى نويسد: ثابت نيست كه از اصحاب باشد، بلكه او از تابعين معروف و مورد وثوق اهل سنت نيز هست. [ الاصابه، ج 7، ص 325 ؛ اسد الغابه، ج 5، ص 269. ]
ابن اثير اين حديث را از ابو فاخته نقل مى كند كه اميرمؤمنان فرمود: زمانى رسول خدا صلى الله عليه و آله به زيارت ما آمد و شب در آن جا خوابيد، حسن و حسين نيز خواب بودند، بعد از ساعتى حسن تشنه شد و طلب آب كرد، پيامبر برخاست و از مشكى كه براى ما بود، كمى آب در ظرف كرد كه به حسن بنوشاند، اما در همان حال كه آب را براى حسن مى برد، حسين تقاضاى آب كرد، ولى پيامبر صلى الله عليه و آله ابتدا به حسن آب را نوشاند. سؤال شد: آيا حسن نزد شما محبوب تر است؟ پيامبر فرمود: نه، لكن او اول تقاضاى آب كرد، بنابراين به او نوشاندم. سپس رسول خدا صلى الله عليه و آله رو به زهراى اطهر عليها السلام كرد و فرمود: يا فاطمة، إنّي و إيّاك و هذان، و هذا الراقد يعنى علياً فى مكان واحد يوم القيامة؛ اى فاطمه! من و تو و اين دو فرزندت "حسن و حسين" و اين "آقا" كه اين جاخوابيده يعنى على عليه السلام، همه ما پنج نفر در روز قيامت در يك مكان واحد خواهيم بود. [ اسدالغابه، ج 5، ص 269 و ر. ك: الاصابه، ج 7، ص 325. ] وى در سال 120 هجرى جهان فانى را وداع گفت. [ اعيان الشيعه، ج 7، ص 241. ]
ابو قتاده انصارى "حارث بن ربعى"
اسم او، حارث و به قولى نعمان يا عمرو است. او فرزند ربعى بن بَلدَمة انصارى و مشهور به كنيه اش ابو قتاده بود. او از قبيله خزرج و مادرش كبشه دختر مطهر بن حرام است. ابو قتاده در زمره اصحاب رسول خدا صلى الله عليه و آله و از شجاعان و دلاوران كم نظير و افاضل ياران آن حضرت به شمار مى آيد كه به فارس رسول اللَّه صلى الله عليه و آله "يعنى يكه سوار پيامبر" معروف بود.
مورخان معتقدند: ابو قتاده در تمامى غزوه ها و جنگ هاى صدر اسلام همراه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بوده، منتها درباره حضور وى در بدر بر يك رأى و نظرِ واحد نيستند، لذا برخى او را از بدريون مى دانند و جمعى بر اين عقيده اند كه او در جنگ احد به بعد حضور داشته است. [ ر. ك: الاصابه، ج 7، ص 327 ؛ اسد الغابه، ج 5، ص 274 ؛ تاريخ بغداد، ج 1، ص 161 - 159. ]
