لطفا منتظر باشید ...
معاويه و پاسخ هاى بى اساس
چون معاويه در برابر سيل اعتراض و انتقاد شخصيت ها و متفكران جامعه اسلامى نسبت به كشتن حجر و يارانش، نتوانست دليل قانع كننده اى ارائه دهد به توجيهات بى اساس و پاسخ هاى پوچ و واهى تمسك جست. اينك به چند نمونه از آن توجيهات اشاره مى كنيم: [ پنج مورد از كتاب شريف الغدير، ج 11، ص 56 است. ]1 - من كشتن آنان را به صلاح امت ديدم و ماندنشان را مايه فساد و تباهى امت، لذا كشتن كسى كه به صلاح امت باشد به مراتب از زنده نگاهداشتن او براى مردم بهتر است.
2 - من حجر و يارانش را نكشتم بلكه آنها كه بر ضد ايشان شهادت دادند، آنان را كشته اند!
3 - زياد پسر سميه مرا به اين كار ناشايست وادار كرد.
4 - در پاسخى ديگر به عايشه كه پرسيده بود، حلم و بردبارى ابوسفيان در آن هنگام كه حجر و يارانش را كشتى، كجا بود؟ معاويه به صورت تمسخر گفته بود: در آن موقع افراد بردبارى چون مثل تو در مجلس من نبودند. [ الاغانى، ج 17، ص 158. ]
به قول علامه امينى قدس سره همه اين جواب ها جز توهين به خدا و رسولش چيز ديگرى نيست، آيا آن همه اندرزهاى قرآنى و شريعت محمدى كافى نبود كه او را از اين خونريزى باز دارد و از ريختن خون پاكان و صالحان منع نمايد، آيا معاويه در آن روزى كه قاضى محكمه خداى تعالى است در برابر اين آيه شريفه چه پاسخى دارد كه: مَن يَقتُل مؤمناً مُتعمِّداً فجزاؤه جهنم خالداً فيها و غَضب اللَّه عليه و أعدَّ له عذاباً عظيماً [ نساء 4، آيه 93. هر كس مؤمنى را عمداً به قتل رساند، كيفرش جهنم و در آن هميشگى است و خداى تعالى بر چنين كسى خشم و غضب مى كند و عذاب بزرگى براى او آماده كرده است. ]
آيا معاويه در يوم الفصل و روزى كه يومٌ لا يَنفعُ مالٌ و لا بَنون نه مال كارساز است و نه فرزند فايده اى دارد، چه خواهد گفت؟ و نيز در برابر اين آيه شريفه چه جواب قانع كننده دارد كه مى فرمايد: إنّ الذينَ يَكفرونَ بِآياتِ اللَّه و يَقتُلون النَبِّينَ بِغير حقٍّ وَ يقتُلون الذينَ يأمُرونَ بِالقسطِ مِن الناسِ فَبَشِّرهم بِعذاب أليم. [ آل عمران 3، آيه 21. آنان كه به آيات خدا كافر مى شوند و پيامبران را به ناحق مى كشند و كسانى را از مردمى كه به داد و عدل دعوت مى كنند به قتل مى رسانند، بر آنها عذابى دردناك بشارت ده. ]
آرى حجر - سلام اللَّه عليه - با روى سفيد و قلبى مطمئن و نورانى به سوى خداى عالميان شتافت و با نيكى و پاكى و در حالى كه هنور غل و زنجير بر دست و پاى او بود به شهادت رسيد و به هنگام پايان زندگى وضو گرفت و نماز خواند و اين سخنان تكاهنده را بر زبان آورد:
لا تطلقوا عنّى حديداً، و لا تغسلوا عنى دماً، و ادفنونى في ثيابى، فإنّي مخاصم، و في لفظ قال: فأنّا نلتقى معاوية على الجادّة، و أبقت تلك الموبقة على معاوية خزى الأبد؛
بندهاى آهنين را از من بر نداريد و با خونم مرا غسل دهيد و با همين لباس هايم مرا دفن كنيد؛ زيرا كه من در حال پيكار و جهاد كشته مى شوم و در قيامت با معاويه به نبرد برمى خيزم؛ و در عبارتى ديگر به مأموران زندان و جلادان معاويه گفت: ما در راه صراط قيامت با معاويه ديدار خواهيم كرد و معاويه در آتش و خذلان ابدى باقى خواهد ماند. [ الغدير، ج 11، ص 60؛ ر. ك: مستدرك حاكم، ج 3، ص 533. ]
آرى، اين پاكباختگان و راز و نيازكنندگان با خدا از شيعيان و مخلصان على عليه السلام بودند كه تا پاى جان ايستادند و از على و راه او دست بر نداشتند، و راه و رسم حمايت از حق و عدالت را به ما آموختند. جزاهم اللَّه عن الاسلام و المسلمين خير الجزاء.
