سهل مى گويد: روزى وارد شام شدم، ديدم مردم شهر را آذين بسته اند و مردم - جز اندكى - غرق در شادمانى اند. علت را پرسيدم. گفتند: اين شادى و پاى كوبى براى آن است كه سر امام حسين عليه السلام از عترت محمّد صلى الله عليه و آله را از عراق براى يزيد هديه آورده اند! گفتم: وا عجبا، سر امام حسين عليه السلام را مى آورند و مردم شادى مى كنند؟! سپس پرسيدم از كدام دروازه وارد مى كنند؟ اشاره كردند به دروازه ساعات. در همين حال بودم كه پرچم ها را يكى پس از ديگرى از دروازه ساعات وارد كردند، ناگاه ديدم كه سوارى مى آيد و نيزه در دست دارد و سرى بر آن نيزه نصب كرده، ديدم كه آن سر مقدس شبيه ترين مردم به رسول خدا صلى الله عليه و آله است، سپس ديدم پشت سر، زنان و كودكان بسيار بر شتران برهنه سوار كرده مى آورند. [ بحارالانوار، ج 45، ص 127. ]
سهل در چنگال حجاج
حجاج در سال 74 هجرى سهل را احضار كرد و از او پرسيد: چرا عثمان را يارى نكردى؟ وى در پاسخ گفت: چرا، من او را يارى كردم. حجاج گفت: دروغ گفتى. و سپس دستور داد بر گردن وى مهرى بزنند تا مردم او را بشناسند و از او دورى كنند و به سخنانش گوش ندهند. چنان كه بر گردن انس بن مالك و بر دست جابر بن عبداللَّه نيز همين مهر را زد. [ اسد الغابه، ج 2، ص 366؛ ر. ك: الاصابه، ج 3، ص 200. ]
وفات سهل
سهل بن ساعدى به سال 91 يا 96 هجرى در سن صد سالگى به عنوانِ آخرين صحابى پيامبر در مدينه از دنيا رفت. لذا او قبل از مرگش مى گفت: هر كس بعد از من گفت من از رسول خدا شنيدم كه چنين فرموده، از او قبول نكنيد. [ الاصابه، ج 3، ص 200. ]
سهيل بن عمرو انصارى
ابن كلبى مى گويد: سهيل بن عمرو از اصحاب بدر بود و در صفّين حضور يافت و در ركاب اميرالمؤمنين على عليه السلام در همان نبرد به شهادت رسيد. [ اعيان الشيعه، ج 7، ص 323؛ ر. ك: اسد الغابه، ج 2، ص 371. ]
لطفا منتظر باشید ...
