ترجمه تفسیر المیزان جلد 20
لطفا منتظر باشید ...
نمىتواند آن را ببندد، و خداى تعالى آن را از باطنش به ظاهرش سرايت مىدهد «1».و در مجمع البيان است كه عياشى به سند خود از محمد بن مسلم از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمود: اين به چه كار شما مىآيد كه اظهار خوبيها نموده بديهاى خود را پنهان بداريد، آيا جز اين است كه وقتى به و جدان خود مراجعه مىكنيد خودتان مىفهميد كه چنين واجد خوبيها و فاقد بديها نيستيد؟ آرى حتما مىيابيد، چون خداى تعالى فرموده:" بَلِ الْإِنْسانُ عَلى نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ" وقتى باطن آدمى اصلاح شد ظاهرش نيرومند مىگردد «2».مؤلف: اين روايت را كلينى هم در اصول كافى به سند خود از فضل ابى العباس از آن حضرت روايت كرده «3».و در همان كتاب از عياشى از زراره روايت كرده كه گفت: از امام صادق (ع) پرسيدم: حد آن مرضى كه بيمار روزه را مىخورد چيست؟ در پاسخ من اين آيه را تلاوت كردند:" بَلِ الْإِنْسانُ عَلى نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ"، و فرمودند: خود انسان بهتر مىداند كه چه وقت طاقتش تمام مىشود، و تا چه حدى طاقت تحمل مرض و روزه را دارد «4».مؤلف: اين روايت را صاحب فقيه هم آورده «5».
