استدلال بر قدرت خدا بر احياء اموات به خلقت انسان از آبى جهنده كه از بين" صلب" و" ترائب" خارج مى‏شود

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

او فانى و از اعمال او فراموش نمى‏شود، پس انسان بايد بپذيرد كه به زودى به سوى پروردگارش بر مى‏گردد، و طبق آنچه كرده جزا داده مى‏شود، و اين برگشتن را بعيد نشمارد، و اگر مى‏خواهد بفهمد كه هيچ بعيد نيست و به معاد يقين پيدا كند نظر كند به خلقت نخستينش، و به ياد آورد روزى را كه قطره‏اى آب جهنده بود، كه از فضاى ما بين استخوانهاى پشت و استخوانهاى سينه خارج مى‏شود.

خوب، همان كسى كه آن آب را توانست به صورت انسان امروز در آورد، چرا نتواند با همان قدرت كامله‏اش بعد از مردن دوباره او را برگرداند؟! در اين دو آيه كلمه" خلق" به صيغه مجهول (خلق شده) آمده، و نام فاعل را كه خداى سبحان است نبرده، و اين اشاره است به اينكه از شدت ظهور لازم نبوده كه نام او برده شود، همه مى‏دانند كه خالق اين خلق شده خدا است.

" خُلِقَ مِنْ ماءٍ دافِقٍ" آبى را كه با سرعت و فشار جريان داشته باشد آب دافق گويند، كه در اينجا منظور نطفه آدمى است، كه با فشار از پشت پدر به رحم مادر منتقل مى‏شود، و اين جمله جواب از استفهامى تقديرى است كه جمله" مِمَّ خُلِقَ" آن را مى‏فهماند (و آن همين است كه بعد از انديشيدن، از خود مى‏پرسد من از چه خلق شده‏ام؟ جوابش هم جمله مورد بحث است كه مى‏فرمايد از آبى جهنده).