لطفا منتظر باشید ...
توضيح معناى اينكه فرمود:" سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ- نام پروردگارت را تنزيه كن" و اقوال مختلف در اين باره
" سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى" در اين آيه به رسول خدا (ص) دستور مىدهد اسم پروردگار خود را تقديس و تنزيه كند، و از اينكه نفرمود پروردگارت را تنزيه كن، فرمود اسم پروردگارت را تنزيه كن- و ظاهر لفظ" اسم" كلمهاى است كه بر مسمى دلالت كند- و كلمه هم جايش در زبان است، مىفهميم كه منظور اين است كه: هر وقت نام پروردگارت را به زبان مىآورى نام چيز ديگرى از قبيل آلهه و شركا و شفعا كه خدا از آن منزه است با آن كلمه به زبان ميار، و نسبت ربوبيت به آنها مده يعنى امورى كه از شؤون ربوبيت است و مختص به خداى تعالى است، از قبيل خلقت، ايجاد، رزق، احياء، اماته، و امثال آن را بغير خدا نسبت مده.و يا معنايش اين است كه: امورى كه لايق ساحت مقدس خداى تعالى نيست از قبيل عجز، جهل، ظلم، غفلت و نظائر آن از هر صفت نقص و عيب را به خدا منسوب مكن.و كوتاه سخن اينكه: تنزيه نام خدا اين است كه وقتى سخن از خدا مىرود بايد كلام از ذكر امورى كه مناسب با ذكر او نيست خالى باشد، اين تنزيه خدا در مرحله زبان و سخن است كه بايد با تنزيه او در مرحله عمل موافق باشد و لازمه اين تنزيه توحيد كامل و نفى شرك جلى است، و شرك جلى درست عكس توحيد است، و شخص مشرك نه تنها خداى تعالى را منزه از نواقص مذكور نمىداند، بلكه از شنيدن نام خدا به تنهايى ناراحت مىشود، و دو آيه زير بر اين معنا ناطق است:" وَ إِذا ذُكِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَ إِذا ذُكِرَ الَّذِينَ مِنْ دُونِهِ إِذا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ" «1»،" وَ إِذا ذَكَرْتَ رَبَّكَ فِي الْقُرْآنِ وَحْدَهُ وَلَّوْا عَلى أَدْبارِهِمْ نُفُوراً" «2».(1) و چون خدا به تنهايى نامش برده مىشود آنهايى كه به آخرت ايمان ندارند دلهايشان متنفر مىشود، و چون نام خدايانى كه به جاى خداى تعالى مىپرستند برده شود بشاش و خشنود مىگردند. سوره زمر، آيه 45.(2) و چون نام پروردگارت به تنهايى در قرآن برده مىشود از شدت تنفر پشت مىكنند و مىروند.سوره اسرى، آيه 46.
