لطفا منتظر باشید ...
معناى شكر و كفر و دو نكتهاى كه از آيه:" إِنَّا هَدَيْناهُ السَّبِيلَ إِمَّا شاكِراً وَ إِمَّا كَفُوراً" استفاده مىشود
" إِنَّا هَدَيْناهُ السَّبِيلَ إِمَّا شاكِراً وَ إِمَّا كَفُوراً" كلمه" هدايت" به معناى ارائه طريق است، نه رساندن به مطلوب، و مراد از" سبيل"، سبيل به حقيقت معناى كلمه است، و آن مسيرى است كه آدمى را به غايت مطلوب برساند، و غايت مطلوب همان حق است.و كلمه" شكر" به معناى آن است كه نعمت را طورى آشكار به كار ببرى كه به همه بفهمانى اين نعمت را فلان منعم به من داده، و ما تفسير اين كلمه را در ذيل آيه" وَ سَيَجْزِي اللَّهُ الشَّاكِرِينَ" «1» ايراد نموده، گفتيم حقيقت شاكر بودن بنده براى خدا اين است كه خالص براى پروردگارش باشد، و در مقابل، كفران به معناى استعمال آن به نحوى است كه از خلق بپوشانى كه اين نعمت از منعم است.و دو جمله" اما شاكرا" و" و اما كفورا" دو حال هستند از ضمير در" هديناه"، نه از كلمه" سبيل"- كه بعضى «2» پنداشتهاند- و كلمه" اما- يا" تقسيم و تنويع را مىرساند، و آيه را چنين معنا مىدهد: مردم در قبال هدايتى كه ما كرديم دو قسم و دو نوعند، يا شاكرند و يا كفور، خلاصه چه شاكر باشند و چه كفور، به هر حال هدايت شدهاند.و تعبير به" إِمَّا شاكِراً وَ إِمَّا كَفُوراً" بر دو نكته دلالت دارد:نكته اول اينكه: مراد از سبيل، سنت و طريقهاى است كه بر هر انسانى واجب است كه در زندگى دنيائيش آن را بپيمايد، و با پيمودن آن به سعادت دنيا و آخرت برسد، كه اين(1) و به زودى خداوند شاكران را پاداش خواهد داد. سوره آل عمران، آيه 144.(2) روح المعانى، ج 29، ص 153.
