چند روايت در باره مراد از" فلق" و در باره آثار حسد

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

مى‏كرد و مى‏تراشيد، و مى‏گفت: قرآن را به چيزى كه جز و قرآن نيست مخلوط مكنيد، اين دو سوره جز و قرآن نيست، بلكه تنها به اين منظور نازل شد كه رسول خدا (ص) خود را به آن دو حرز كند. و ابن مسعود هيچ وقت اين دو سوره را به عنوان قرآن نمى‏خواند.

مؤلف: سيوطى بعد از نقل اين حديث مى‏گويد: بزار گفته احدى از صحابه ابن مسعود را در اين سخن پيروى نكردند، و چگونه مى‏توانستند پيروى كنند، با اينكه به طرق صحيح از رسول خدا (ص) نقل شده كه در نماز اين دو سوره را مى‏خواند، و علاوه بر اين در قرآن كريم ثبت شده است «1».

و در تفسير قمى به سند خود از ابو بكر حضرمى روايت كرده كه گفت: خدمت ابى جعفر (ع) عرضه داشتم: ابن مسعود چرا دو سوره" قُلْ أَعُوذُ" را از قرآن پاك مى‏كرده؟ فرمود: پدرم در اين باره مى‏فرمود: اين كار را به رأى خود مى‏كرده و گر نه آن دو از قرآن است «2».

مؤلف: و در اين معنا روايات بسيارى از طرق شيعه و سنى رسيده، علاوه بر اين، جزو بودن اين دو سوره براى قرآن، مورد تواتر قطعى تمامى كسانى است كه متدين به دين اسلامند، و لذا مى‏بينيم در پاسخ بعضى از منكرين اعجاز قرآن كه گفته‏اند: اگر قرآن معجزه بود نبايد در جزئيت اين دو سوره براى قرآن اختلاف شود، گفته‏اند تواتر قطعى هست بر اينكه اين دو سوره جزو قرآن است، و اين تواتر كافى است در اينكه به اختلاف مذكور اعتنايى نشود، علاوه بر اين آنها هم كه گفته‏اند: اين دو سوره جزو قرآن نيست، نگفته‏اند كه ساخته خود رسول خدا (ص) است، و از ناحيه خداى تعالى نازل نشده، و نيز نگفته‏اند كه مشتمل بر اعجاز در بلاغت نيست، بلكه تنها گفته‏اند جزو قرآن نيست، كه آن هم گفتيم قابل اعتناء نيست، چون تواتر عليه آن قائم است.