بحث روايتى (رواياتى در باره مراد از شفع و وتر، تسميه فرعون به ذى الأوتاد، آورده شدن جهنم، آمدن خدا، و ...)

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

و اگر نفوس مطمئنه را به وصف" راضِيَةً" و" مَرْضِيَّةً" توصيف كرده، براى آن است كه اطمينان و سكونت يافتن دل به پروردگار مستلزم آن است كه از او راضى هم باشد، و هر قضا و قدرى كه او برايش پيش مى‏آورد كمترين چون و چرايى نكند، حال چه آن قضا و قدر تكوينى باشد، و چه حكمى باشد كه او تشريع كرده باشد، پس هيچ سانحه به خشم آورنده‏اى او را به خشم نمى‏آورد، و هيچ معصيتى دل او را منحرف نمى‏كند، و وقتى بنده خدا از خدا راضى باشد، قهرا خداى تعالى هم از او راضى خواهد بود، چون هيچ عاملى به جز خروج بنده از زى بندگى خدا را به خشم نمى‏آورد، و بنده خدا وقتى ملازم طريق عبوديت باشد مستوجب رضاى خدا خواهد بود، و به همين جهت دنبال جمله" راضية" جمله" مرضية" را آورد.

" فَادْخُلِي فِي عِبادِي وَ ادْخُلِي جَنَّتِي" اين آيه به دليل اينكه حرف" فاء" در اولش درآمده نتيجه‏گيرى از جمله" ارْجِعِي إِلى‏ رَبِّكِ" است، مى‏فرمايد: چون راضى و مرضى به سوى پروردگارت بر مى‏گردى پس در زمره بندگانم در آى و در بهشتم داخل شو، و اين فرمان دلالت دارد بر اينكه صاحب نفس مطمئنه در زمره بندگان خدا است، و حائز مقام عبوديت است.

و بايد هم همين طور باشد، چون وقتى كسى مطمئن به پروردگار خود شد، و از ادعاى استقلال منقطع گرديد، و بدانچه از ناحيه پروردگارش مى‏رسد به دليل اينكه حق است راضى شد، قهرا ذات و صفات و افعال خود را ملك طلق پروردگارش مى‏داند، پس در آنچه او مقدر مى‏كند و قضايى كه او مى‏راند و امر و نهيى كه او مى‏كند هيچ خواستى از خود نشان نمى‏دهد، مگر آنچه را كه پروردگارش خواسته باشد، و اين همان ظهور عبوديت تامه در بنده است، پس اينكه فرمود:" فَادْخُلِي فِي عِبادِي" در حقيقت امضاى عبوديت وى است و جمله" وَ ادْخُلِي جَنَّتِي" منزلگاه او را معين مى‏كند، و منظور از اينكه كلمه" جنت" را بر ضمير تكلم اضافه كرد و فرمود: داخل جنت من شو اين بوده است كه او را به تشريف خاصى مشرف كند، و در كلام خداى تعالى هيچ جا غير اين آيه جنت را به خود نسبت نداده است.