بحث روايتى (رواياتى در باره:" قُتِلَ الْإِنْسانُ ما أَكْفَرَهُ"، جهل ابو بكر، و عمر به معناى" ابا"، شدت روز قيامت و ...)

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

و قيافه‏اش شناخته مى‏شود، اهل سعادت چهره‏هايى نورانى و درخشنده دارند، كه فرح و سرور و انتظار آينده‏اى خوش از آن چهره‏ها هويداست، پس معناى" مستبشره" همين است كه از ديدن منزلگاه خود كه به زودى بدانجا منتقل مى‏شوند خوشحالند.

" وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْها غَبَرَةٌ" كلمه" غبرة" به معناى غبار و كدورت است، كه منظور از آن سيما و نشانه‏هاى غم و اندوه است.

" تَرْهَقُها قَتَرَةٌ" يعنى سياهى و تاريكى بر آن چهره‏ها نشسته. در اين چهار آيه حال دو طايفه را، با بيان حال چهره‏هايشان بيان كرده، چون چهره و قيافه آينه دل است، هم مسرت درونى در آن جلوه مى‏كند و هم اندوه و گرفتارى.

" أُولئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ" يعنى اين طايفه جامع بين دو صفت كفر و فجورند، كفر كه كار قلب، و فجور كه كار بدنى و به معناى گناهان شنيع است، و ممكن هم هست منظور از كفر، كفران نعمت‏ها، و منظور از فجور همان گناهان باشد، و اين جمله تعريف طايفه دوم است، كه اهل شقاوتند، چيزى كه هست در اين آيات طايفه اول يعنى اهل سعادت را به مثل چنين تعريفى توصيف نكرده، و اين بدان جهت بوده كه سياق كلام و غرض اصلى، بيان حال طايفه دوم بوده، و مى‏خواسته آن طايفه را انذار و از سرانجام وخيمى كه در پيش دارند بيم دهد.