لطفا منتظر باشید ...
علم غيب بالاصالة از آن خدا است و بالتبع و به تعليم الهى ديگران هم مىتوانند آن را دارا شوند
" إِلَّا مَنِ ارْتَضى مِنْ رَسُولٍ" اين استثنا، استثناى از كلمه" احدا" است، و جمله" من رسول" بيان جمله" مَنِ ارْتَضى" است، در نتيجه مىفهماند كه خداى تعالى هر پيغمبرى از پيامبران را كه بخواهد به هر مقدار از غيب مختص به خود كه بخواهد آگاه مىسازد. پس اگر اين آيه را ضميمه كنيم به آياتى كه علم غيب را مختص به خداى تعالى مىداند، مانند آيه شريفه" وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَيْبِ لا يَعْلَمُها إِلَّا هُوَ" «2» و آيه" وَ لِلَّهِ غَيْبُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ" «3»، و آيه" قُلْ لا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ" «4» اين نتيجه به دست مىآيد كه علم غيب به اصالت از آن خداست، و به تبعيت خدا ديگران هم مىتوانند به هر مقدارى كه او بخواهد به تعليم او داشته باشند.پس مىتوان گفت كه آيات راجع به غيب كه يك دسته آن را مختص به خدا مىداند، و دسته ديگر را در باره غير خدا هم ممكن مىداند، نظير آيات راجع به ميراندن است، كه يك جا آن را مختص خدا مىداند و مىفرمايد:" اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ" «5» و يك جا آن را به ملائكه نسبت مىدهد و مىفرمايد:" قُلْ يَتَوَفَّاكُمْ مَلَكُ الْمَوْتِ الَّذِي وُكِّلَ بِكُمْ" «6» و جايى ديگر آن را به رسل نسبت مىدهد و مىفرمايد:" حَتَّى إِذا جاءَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنا" «7»، پس توفى به اصالت منسوب به خداست، و به تبعيت منسوب به ملائكه و يا به عبارتى رسل است، چون ملائكه اسباب متوسطى هستند كه مسخر خدا و تحت فرمان اويند.احتمالات و وجوه مختلف در باره معناى آيه:" فَإِنَّهُ يَسْلُكُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً ..." كه سلوك رصد در پيش رو و پشت سر رسول (صلّى الله عليه وآله وسلّم) و علت آن را بيان مىكند
" فَإِنَّهُ يَسْلُكُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً ... عَدَداً" ضمير" فانه" به خداى تعالى، و ضمير" يديه" و" خلفه" به رسول (ص)(1) تفسير فخر رازى، ج 30، ص 168.(2) و نزد او است كليدهاى ناپيدا كه نداند آنها را جز او. سوره انعام، آيه 59.(3) غيب آسمانها و زمين از آن خداست. سوره نحل، آيه 77.(4) بگو كسانى كه در آسمانها و زمين هستند از غيب آگاهى ندارند جز خدا. سوره نمل، آيه 65.(5) خداست كه جانها را مىگيرد. سوره زمر، آيه 42.(6) بگو جان شما را ملك الموتى مىگيرد كه موكل بر شماست. سوره الم سجده، آيه 11.(7) تا زمانى كه مرگ يكى از شما فرا رسد فرستادگان ما جان او را مىگيرند. سوره انعام، آيه 61.
