ترجمه تفسیر المیزان جلد 20

هرگز چنين نيست كه شما مى‏پنداريد (و دلايل معاد را مخفى شماريد) بلكه شما دنياى زودگذر را دوست داريد (20).

و به كلى كار آخرت و نشانه قيامت را رها مى‏كنيد (21).

آن روز رخسار طايفه‏اى از شادى برافروخته و نورانى است (22).

و با چشم قلب جمال حق را مشاهده مى‏كنند (23).

و رخسار گروهى ديگر عبوس و غمگين است (24).

كه مى‏دانند حادثه ناگوارى در پيش است كه پشت آنها را مى‏شكند (25).

چنين نيست كه منكران قيامت پنداشتند، باش تا جانشان به گلو رسد (26).

و (اهلش) گويند كيست كه درد اين بيمار را علاج كند (و او را از مرگ نجات دهد)؟ (27).

و بيمار خود يقين به مفارقت از دنيا كند (كه ملك الموت را به چشم ببيند) (28).

و ساقهاى پا (از شدت غم عقبى و حسرت دنيا) به هم در پيچد (29).

در آن روز خلق را به سوى خدا خواهند كشيد (30).

(آن روز واى بر آنكه چون ابو جهل) حق را تصديق نكرد و نماز و طاعتش را بجا نياورد (31).

بلكه خدا را تكذيب كرد و از حكمش رو بگردانيد (32).

و آن گاه با تكبر و نخوت به سوى اهل خويش روى آورد (33).

عذاب الهى براى تو شايسته‏تر است، شايسته‏تر (34).

سپس عذاب الهى بر تو شايسته‏تر است، شايسته‏تر (35).

آيا آدمى پندارد كه او را مهمل از تكليف و ثواب و عقاب گذارند (و غرضى در خلقتش منظور ندارند) (36).

آيا در اول، قطره آب منى نبود؟ (37).

و پس از آن، خون بسته و آن گاه (به اين صورت زيباى حيرت انگيز) آفريده و آراسته گرديد (38).

پس آن گاه از او دو صنف نر و ماده پديد آورد (39).

آيا چنين خداى با قدرت و حكمت (كه اول او را از قطره آبى آفريده) دگر بار نمى‏تواند پس از مرگش زنده‏اش گرداند؟ (40).

بيان آيات‏

اين آيات تتمه صفات روز قيامت است، البته از اين نظر كه مردم در آن روز چه حالى‏