ترجمه تفسیر المیزان جلد 20

آيا انسانى كه خلقت و تدبير و هدايت و مردن و زنده شدنش به دست خدا است شكر او را به جاى آورد؟ نه هرگز بلكه كفر و عصيان ورزيد (23).

پس انسان بايد به غذاى خود بنگرد (24).

اين ما بوديم كه آب را به كيفيتى كه انسانها خبر ندارند از آسمان فرستاديم (25).

و سپس زمين را باز به كيفيتى ناگفتنى و به وسيله دانه‏ها شكافتيم (26).

و در آن دانه‏ها رويانديم (27).

و انگور و سبزيجاتى (28).

و زيتون و نخلى (29).

و باغهاى پر درخت سر به هم كرده‏اى (30).

و ميوه و چراگاه (31).

تا وسيله زندگى شما و حيوانات شما باشد (32).

پس وقتى آن صيحه شديد آسمانى بيايد (33).

و روزى رسد كه هر كس از برادرش هم فرار مى‏كند (34).

و از مادر و پدرش (35).

و از همسر و فرزندانش (36).

در آن روز هر كس آن قدر گرفتار است كه به ياد غير خودش نمى‏افتد (37).

در آن روز چهره‏ها دو جورند چهره‏هايى نورانى (38).

خندان و خوشحال (39).

و چهره‏هايى غبارآلود و اندوهبار (40).

كه ظلمت و كدورت از آن مى‏بارد (41).

آنان همين كافران فاجرند (42).

بيان آيات‏

در اين فصل نخست انسان را نفرين مى‏كند، و از اينكه در كفر به ربوبيت رب خود اصرار و مبالغه مى‏ورزد تعجب مى‏كند، و آن گاه به حدوث و بقاى او اشاره نموده مى‏فهماند كه انسان نه مالك چيزى از آفرينش خويش است، و نه مالك چيزى از تدبير امورش، بلكه خداى سبحان است كه او را از نطفه‏اى بى‏مقدار آفريده و سپس اندازه‏گيرى‏اش كرد، و آن گاه راه‏