ترجمه تفسیر المیزان جلد 20

چند نفر از طايفه جن قرآن را شنيده و سپس به بقيه گفته‏اند: ما قرآنى عجيب شنيديم (1).

قرآنى كه به سوى رشد هدايت مى‏كند و به همين جهت بدان ايمان آورديم و هرگز احدى را شريك پروردگار خود نخواهيم گرفت (2).

و اينكه خداى تعالى پروردگار عظيم ما است نه همسرى گرفته و نه فرزندى (3).

و اينكه آنچه سفيه و نادانى از ما در باره خدا مى‏گفت از حق دور بود (4).

ما (كه تا كنون مشرك بوده‏ايم فريب خورده‏ايم چون) احتمال نمى‏داديم انس و جن به خدا دروغ ببندند ولى اينك كه قرآن به گوشمان خورد فهميديم دروغ بسته بودند (5).

و اينكه مردمى از انس به مردمى از جن پناه مى‏بردند و همانها باعث بيشتر شدن بدبختى انسيان مى‏شدند (6).

آنها هم مثل شما پنداشتند كه خدا احدى را مبعوث نمى‏كند (7).

و ما با آسمان تماس گرفتيم ديديم پر شده است از نگهبانان قوى و شهابها (8).

با اينكه ما قبلا به راحتى در آسمان بگوش مى‏نشستيم ولى امروز هر كس بخواهد چيزى بشنود شهابها را در كمين مى‏بيند (9).

و ديگر نمى‏توانيم بفهميم كه پروردگار زمينيان شر آنان را خواسته و يا رشد ايشان را خواسته است (10).

و اينكه ما نيز دو قسم هستيم بعضى براى ايمان آوردن صلاحيت دارند و بعضى ندارند و هميشه اين اختلاف در بين ما هم بوده است (11).

و اينكه ما يقين كرديم كه هيچ كس از ما نمى‏تواند خدا را در زمين عاجز كند و يا از زمين بگريزد به طورى كه خدا از گرفتن و عقوبت او عاجز شود (12).

و اينكه وقتى ما اين هدايت را شنيديم بدان ايمان آورديم، اينك به همه شما جنيان مى‏گوييم هر كس به پروردگار خود ايمان بياورد ترسى ندارد از اينكه چيزى به ظلم از او ناقص شود و نه از اينكه ناملايمات بيچاره‏اش كند (13).

و اينكه ما نيز دو طايفه‏ايم بعضى از ما مسلمانند و بعضى منحرف پس هر كس تسليم خدا گردد راه رشد را پيش گرفته است (14).

و اما منحرفين براى دوزخ هيزم خواهند بود (15).

و اينكه اگر جن و انس بر راه رشد استقامت بورزند ما ايشان را آبى گوارا و زياد مى‏چشانيم (16).

تا در آن آزمايششان كنيم و كسى كه از ياد پروردگارش اعراض كند خدا او را به راه عذابى دشوار مى‏اندازد (17).