ترجمه تفسیر المیزان جلد 20

زانو و دو ابهام پا، و اما نهادن بينى بر خاك مستحبّ است «1».

و از كتاب خرائج و جرائح از محمد بن فضل هاشمى، از حضرت رضا (ع) روايت شده كه آن جناب نظر كرد به ابن هذاب، و سپس فرمود: اگر به تو خبر دهم كه در همين روزها يكى از ارحامت كشته مى‏شود، آيا تصديقم مى‏كنى؟ گفت: نه، براى اينكه كسى به جز خداى تعالى غيب نمى‏داند. فرمود: مگر اين خداى تعالى نيست كه مى‏فرمايد:" عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى‏ غَيْبِهِ أَحَداً إِلَّا مَنِ ارْتَضى‏ مِنْ رَسُولٍ"، پس رسول اللَّه (ص) كه مرضى نزد خدا است غيب مى‏داند، ما هم ورثه همان رسولى هستيم كه خدا او را به هر مقدار از غيب خود خواسته آگاه كرده، پس ما هم مى‏دانيم آنچه شده و آنچه كه تا روز قيامت خواهد شد «2».

مؤلف: روايات در اين باب از حد شمار بيرون است، و مدلول آنها اين است كه:

رسول اللَّه (ص) علم غيب را از راه وحى از خداى تعالى گرفته، و امامان (ع) از آن جناب به ارث گرفته‏اند.

(1) تفسير نور الثقلين، ج 5، ص 440 به نقل از كافى.

(2) خرائج و جرائح، ص 306.