على عليه السلام درباره قلب آدمى ، كه خلقتى بس عجيب و شگفت آور دارد، فرموده است : در اين كانون تمايلات عاطفى ، مجموعه اى از خواهش هاى حكيمانه و تمايلاتى ضد آنها گرد آمده است . اگر اميدوار شود، تمناى طمع خوارش مى سازد. اگر ميل به آز و طمع در ضميرش جنبش كند، خواهش حرص تباهش مى نمايد. اگر نااميد گردد، اندوه و غم او را مى كشد. اگر حالت غضب بر وى دست دهد، به شدت خشمگين مى گردد. اگر خشنود شود، خوددارى هاى لازم را فراموش مى كند. اگر دچار خوف و هراس شود، در جست و جوى راه نجات ، حيرت زده و مبهوت مى گردد. اگر در امنيت و گشايش قرار گيرد، غفلت و نادانى آن را از كفش مى ربايد. اگر به مصيبتى دچار شود، بى تابى رسوايش مى كند. اگر مالى به دست آورد، توانگرى به طغيانش وامى دارد. اگر فقر و تهى دستى آزارش دهد، گرفتار بلا مى شود. اگر گرسنگى بر او فشار آورد، ناتوانى زمين گيرش مى كند. اگر در خوردن زياده روى كند، فشار شكم ناراحتش مى سازد. پس هر كوتاهى و كندروى در تمايلات ، براى بشر زيان آور است ، و هر افراط و تندروى نيز مايه فساد و تباهى است.