جوان از نظر عقل و احساسات نسخه متنی

عبادت و نيايش (ارتباط خلق و خالق)

عبادات واجب و مستحبى كه در اسلام تشريع شده و همچنين دعا و نيايش ‍ در پيشگاه الهى ، از عوامل مؤ ثر در تحكيم دوستى و محبت پروردگار است .

نماز، كه از عبادات بزرگ اسلامى است ، وسيله قرب معنوى به پروردگار عالم است . نماز عامل ارتباط مستقيم خلق و خالق است . نمازگزار روزى چند بار به پيشگاه خدا مى رود و مراتب دوستى خود را با محبوب خويش ‍ تجديد مى كند.

نمازگزار روزى چند بار از خداوند يارى و استعانت مى جويد و عزم ضعيف خود را با اراده تواناى الهى تقويت مى كند و بدين وسيله بر تمايلات نفسانى خويش حاكم مى شود و دامن خود را از پليدى هاى گناه مصون مى دارد.

(ان الصلوه تنهى عن الفحشاه و المنكر.(459) )

نماز آدمى را از كارهاى زشت و گناهان باز مى دارد.

نمازگزار، در ثلث آخر شب ، با جاذبه محبت الهى ، بستر خواب را ترك مى گويد و براى اداى نافله شب به پيشگاه خدا مى رود و مانند عاشق دلباخته اى با محبوب خويش خلوت مى كند، اشك محبت مى بارد، و با وى راز و نياز مى گويد. اين عمل روحانى و هيجانى درونى ، اين نيايش و مناجات نيمه شب به او نورانيت و صفا مى بخشد، ايمانش را محكم تر و محبتش را به خداوند سوزان تر مى كند.

اطاعت از محبوب

انجام فرضيه روزه و زكات و ساير عبادات نيز مانند نماز، باعث تقويت ايمان و تشديد محبت به حق است ، زيرا عبادت به قصد اطاعت از اوامر حق اجرا مى شود. اطاعت از امر محبوب ، آدمى را به او نزديك تر مى كند و مراتب محبت را شديدتر مى نمايد. آيين مقدس اسلام در راه پرورش احساسات مذهبى نوجوانان و مهار كردن غرايز و خواهش هاى نفسانى آنان ، طبق برنامه هاى منظمى ، قدم به قدم پيشروى مى كند و آنان را افرادى با اراده و ايمان مى سازد.