جوان از نظر عقل و احساسات نسخه متنی

اين عقيده از نظر مكتب تربيتى اسلام ، احتياج به بررسى و توضيح دارد. اگر مقصود كارشناسان تربيتى از توبيخ ، اجراى مقررات كيفرى يا اظهار عدم رضايت مردم از گناه و گناهكار باشد، مكتب آسمانى با آن موافق است . ولى اگر مراد از توبيخ ، ملامت و تغيير گناهنكار باشد، يعنى متخلف را مورد سرزنش قرار دهيم و تخلف هاى او را يك به يك بشماريم و به رخش ‍ بكشيم و با جملات موهن توبيخش نماييم ، برنامه هاى تربيتى اسلام با آن موافق نيست .

خوددارى از توبيخ

به موجب روايات متعدد اولياى گرامى اسلام پيروان خود را از سرزنش و ملامت متخلفين و كناهكاران بر حذر داشته اند. ولى در عوض ، از يك طرف ، به حكومت دستور اجراى قوانين كيفرى را درباره آنان داده اند و از طرف ديگر، به جامعه توصيه كرده اند كه از گناهكاران دورى كنيد و رشته دوستى و رفاقت خود را از آن ها قطع نماييد و با برخورد تلخ ، مراتب تنفر و انزجار خود را از گناه و گناهكار اعلام داريد.

(قال على بن الحسين (عليه السلام ) قال : كان آخر ما اوصى به الخضر موسى بن عمران (عليهماالسلام ان قال لا تعيرن احدا بذنب . (909) )

حضرت سجاد (عليه السلام ) فرمود:

آخرين وصيت خضر عالم به موسى بن عمران اين بود كه گفت : هرگز كسى را به سبب گناهش ملامت و سرزنش ‍ ننماييد.

( الصادق (عليه السلام ): اذا وقع بينك و بين اخيك هنه فلا تعيره بذنب . (910) )

امام صادق (عليه السلام ) فرموده است :

اگر بين تو و برادر مسلمانت چيزى اتفاق افتاد، او را براى گناهش مورد ملامت و توبيخ قرار مده .

( اميرالمؤ منين (عليه السلام ) قال : لا تكونن عيابا و لا تطلبن لكل زله عتابا و لكل ذنب عقابا. (911) )

على (عليه السلام ) فرموده :

از مردم عيب جويى نكنيد و براى هر لغزش ‍ مورد ملامتشان قرار ندهيد و به هر گناهى كيفرشان ننماييد.