جوان از نظر عقل و احساسات نسخه متنی

طرز تغذيه بشر ابتدايى

مى گويند بشر قبل از دوره كشاورزى و دامپروارى ، از گياهان خودرو و ميوه هاى وحشى تغذيه مى كرد و سپس شكار حيوانات خشكى و ابى نيز بر ان افزوده شد. بشر آن روز تمام وقت و نيرويش را در راه به دست آوردن غذا مصروف مى شد و ناچار بود از صبح تا غروب در تلاش معاش باشد و مانند حيوانات در فضاى وسيعى جست و جو كند تا طعنه اى به دست آورد و شكم خود را سپر نمايد و روز بعد باز همان برنامه را تكرار كند. بديهى است چنين بشرى در آن شرايط سخت ، مجال تعقل و تفكر نخواهد داشت و نمى تواند از استعداد درونى خود به نفع بهبود زندگى خويش استفاده نمايد.

(انسانهاى ابتدايى موجوداتى درخت زى بودند و در ميان شاخ و برگ درختان به سر مى بردند و با مواد گياهى ارتزاق مى كردند. گتهى ريشه هاى خوراكى و احيانا جانوران كوچك را بر غذاى درختى خود مى افزودند. انسان اين دوره ، هنوز با كشتكارى و دامپرورى آشنا نبود و صرفا ا طريق برچيدن و ربودن مواد غذايى ، كه پيرامون خود مى يافت ، به زندگى ادامه مى داد. از اين رو، اين دوره را دوره گردآورى خوراك مى نامند. دوره خوراك حيوانى يا دوره شكار.) (1048)

(انسان به محض صيد و حوش آن ها را قطعه قطعه مى كرد و بيشتر به حالت خام و تا آن جا كه معده گنجايش داشت ، مى خورد. زيرا در آن زمان تمدن به معنى فراهم آورى وامن اقتصادى وجود نداشت و حرص و ولع براى حفظ نفس ضرورى نخستين ، مانند سگان امروز غذا مى خوردند، زيرا نمى دانستند غذاى بعدى كى خواهد رسيد.) (1049)

فقدان امنيت اقتصادى

(فعاليت خاصه انسان كه او را از ساير حيوانات ممتاز مى كند، تماما مربوط به كاستن قيود اسارت او در چنگال طبيعت است . تا وقتى كه انسان مجبور بود تمام اوقات خود را صرف فراهم كردن غذاى خود كند، نمى توانست قسمت زيادى از نيروى خود را در جنگ يا سياست يا الهيات يا علوم به كار برد. اين امور، محصول قوه مولده كار و ناشى از تفاضل مقدار توليد يك فرد بر مقدار غذاى مصرفى اوست . هر چه اين تفاضل زيادتر شود. امكان اين كه انسان وقت خود را به فرهنگ يا ساير تجملات اختصاص دهد، بيشتر مى شود.) (1050)